"Chemik" - Stephenie Meyer

Do twórczości Stephenie Mayer mam pewnego rodzaju sentyment. Mimo że nie należę do zagorzałych fanów „Zmierzchu”, uważających go za ponadczasowy hit, bardzo miło wspominam tę sagę. Spędziłam przy niej naprawdę przyjemne wieczory. „Intruza” co prawda nie czytałam, jednak obejrzałam ekranizację (wtedy jeszcze nie wiedziałam, że film powstał na podstawie książki, dowiedziałam się po powrocie z kina), która naprawdę bardzo mi się spodobała. Tak więc nic dziwnego, że chciałam sięgnąć po kolejną książkę tej autorki, czyli „Chemika”.

Powieść opowiada o kobiecie pracującej niegdyś w tajnym departamencie, która obecnie zmienia tożsamość jak rękawiczki. Wszystko przez to, że żyje ona w wiecznym strachu i zmuszona jest do ciągłego ukrywania się. Ścigają ją bowiem ludzie, wysłani za nią w jednym celu – by ją zabić. Jednak kiedy dostaje od swoich wrogów propozycję współpracy, rozkwita w niej nadzieja na wolność. Mimo wszystko, świadoma  przebiegłości nieprzyjaciół, waha się, czy przyjąć ofertę. W końcu równie dobrze zamiast wyzwolenia może czekać ją śmierć. Na swojej drodze napotyka też pewne „obciążenie”, przez które już ani trochę nie czuje się bezpieczna.

„– Przepraszam, że mój brat jest taki społecznie ułomny – szepnął. – Zawsze taki był.

– Nie przepraszaj za mnie, debilu! – wrzasnął Kevin.”

Pierwsze o czym chce wspomnieć w mojej recenzji to kreacja bohaterów. Pod tym względem autorka wykonała kawał solidnej roboty. Przede wszystkim przypadła mi do gustu główna postać, czyli tytułowy Chemik. Jest to kobieta pewna siebie, odważna i umiejąca zadbać o siebie i innych. Mayer nie zrobiła z niej jednak wszechstronnie utalentowanej superbohaterki. Powołała bowiem do życia postać świadomą własnych wad, ale także znającą swoje zalety i potrafiącą je wykorzystać. Tak więc w powieści mamy słabą dziewczynę o chłopięcym wyglądzie, ale śmiertelnie niebezpieczną z powodu swojego niesamowitego talentu wynajdowania różnego rodzaju środków chemicznych mogących ogłuszyć, torturować, a nawet zabić napastnika. To właśnie dzięki takiego typu miksturą jest w stanie przeżyć w najtrudniejszych warunkach.

Źródło

        Oprócz głównej bohaterki mamy także inne postacie, zarówno te ważniejsze jak i mniej ważne, które łączy jedna wspólna cecha – są świetnie wykreowane. Nie sposób ich nie polubić. Czytelnik może więc poznać łagodnego, nieco naiwnego, niemogącego odnaleźć się w nowej sytuacji Daniela, cynicznego, przez co zabawnego Keva, milczącego i tajemniczego Arniego. Mało tego w powieści znajdują się także psy, która zdają się mieć własną osobowość!

W książce denerwowały mnie jednak to, że autorka drobiazgowo opisywała pewne czynności np. zabezpieczanie domu każdej nocy. Czasami było to nużące, jeżeli trzeci, czwarty czy dziesiąty raz czytałam praktycznie to samo, ale opisane innymi słowami, ewentualnie odrobinę zmienione. Tak samo rozważania głównej bohaterki czasami irytowały, kiedy w kółko zastanawiała się czy czasem nikt jej nie złapie. Ta jej paranoja bywała dokuczliwa, jednak nie jest to coś, przez co miałoby się ochotę odłożyć książkę.

„– […] Tworzymy sobie obraz tej wymarzonej osoby, z którą chcemy być, a potem próbujemy go nałożyć na rzeczywistość. Nie zawsze wychodzi to na dobre.”

Nie podobał mi się także wątek miłosny w książce. Był dość przewidywalny, a bohaterowie od samego początku zdawali się kompletnie do siebie nie pasować. Poza tym wszystko zaczęło się tak nagle, bez jakiegoś „łagodnego przejścia”. Na początku uczucia w zasadzie nie było, a następnie rozkwitło w pełnej okazałości. Co prawda można by się dopatrywać w tym sensu – oboje byli samotni i spragnieni obecności drugiego człowieka – ale mimo wszystko uzasadnienie wydaje mi się naciągane.

Sama historia według mnie nie jest zbyt wymagająca, należy raczej do pozycji przy których można się zrelaksować i miło spędzić kilka wieczorów. Jest jednak wystarczająco ciekawa i dobrze się ją czyta, mimo że jest dość przewidywalna. Co prawda po powieści szpiegowskiej oczekiwałoby się raczej czegoś więcej niż to, co zaproponowała nam Stephenie Meyer, jednak według mnie nie można „Chemika” nazwać złą książką i myślę, że warto zapoznać się z tą pozycją.

OCENA: 6/10 

 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję  BookSenso!

Sara Chrzanowska