"Ojciec Brown" - G. K. Chesterton

                Przyznam się bez bicia, że nie do końca wiedziałam, czego spodziewać się po tej książce. Tytuł mówi niewiele, oprócz tego, że bohaterem będzie ksiądz, no i że w tle będzie zbrodnia. Brzmi ciekawie? Cóż, na myśl przychodzi od razu bohater pewnego popularnego serialu, o którym wspominać nie będę, a którego głównym bohaterem również jest ksiądz lubiący pakować się w kłopoty. Czego więc spodziewać się tutaj?

[źródło]

                Ojciec Brown jest człowiekiem, jakich na ulicach wiele. Niski, z przyjazną twarzą i nie sprawiający wrażenia szczególnie wyjątkowego. Obrońca wiary, nic niespotykanego. Jednakże okazuje się, że Brown jest człowiekiem o wiele bardziej błyskotliwym, niż się wydaje. Podchodzi do życia z prostotą i z należytym szacunkiem, jak na duchownego przystało. Lecz posiada także wybitny talent do obserwacji, potrafi wczuć się w umysł zbrodniarza i jest w stanie po niewielkich nawet śladach odtworzyć rzeczywisty bieg wydarzeń. Jednocześnie jest w stanie myśleć w przód, dzięki czemu jest w stanie przechytrzyć przestępcę i zdemaskować go niemal z zaskoczenia, nawet dla samych przedstawicieli prawa. Zarówno gdy ma do czynienia z bezwzględnym mordercą czy podrzędnym oszustem. Jak często w tego typu powieściach, ojciec Brown zestawiony jest z bohaterami zwykle dość inteligentnymi, by nasz bohater mógł w błyskotliwy sposób wyprowadzać ich z błędu. I to najczęściej on, w dość krótkim czasie jest w stanie odpowiedzieć na pytania, na które odpowiedzi przedstawiciele prawa znaleźć nie potrafią. 

                "Ojciec Brown" od pierwszych stron budzi we mnie skojarzenia, i nie do końca chodzi o to, o czym pisałam na początku. Styl pisania autora żyjącego na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku przywodzi mi na myśl fenomenalną Agathę Christie, a ojca Browna stawia niemal na równi z Sherlockiem Holmesem (ale nikt nie może się z nim równać), Herkulesem Poirot czy C. Auguste Dupinem. Jednocześnie, wyczuwając mało współczesny styl pisania, książkę czyta się nadspodziewanie szybko i niezwykle przyjemnie. Strony przewracają się niemal same. Dodatkowo bohaterowie, z ojcem Brownem na czele, to postacie którym szczerze kibicujesz do samego końca. 

"Ojciec Brown jeszcze przez wiele godzin spacerował z mordercą pod gwiazdami po tych oprószonych śniegiem wzgórzach, a co sobie powiedzieli, tego nikt nigdy się nie dowie."

                Myślę, że dużo ma z tym wspólnego struktura powieści sama w sobie. Bowiem "Ojciec Brown" to praktycznie zbiór krótkich opowieści, w których ksiądz może w prosty, a jednocześnie niezwykle błyskotliwy sposób rozwiązywać problemy. Wszystko to tworzy jedną, idealną całość, która nie dość, że pozwala nam poznawać samego głównego bohatera, to także wczuć się w skórę przestępcy. A przyznam szczerze, że zbrodnia w tej książce szczególnie robi wrażenie. 

Mark Williams jako ojciec Brown [źródło]

 

 

 

 

 

                Co moim zdaniem najlepsze, ojciec Brown nie zawsze gra tutaj pierwsze skrzypce. Często poznajemy historię z innego punktu widzenia. Dzięki temu autor ukazuje nam dwoistość ludzkiej natury i pozwala zrozumieć, że człowiek nie zawsze jest tym, za kogo się podaje, i tak naprawdę niewiele istnieje na świecie osób, którym możesz w pełni, w stu procentach zaufać.  

"Wszystko na tym świecie sprowadza się do tego, że pszczoły i osy wyglądają bardzo podobnie, prawda?"

                Jak już pisałam, nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać. Dostałam jednak powieść podobną do moich ulubionych kryminalnych klasyków, a to stawia "Ojca Browna" wysoko na liście moich ulubionych książek. Dla wielbicieli Christie, Doyle'a czy samego Edgara Alana Poe. To jest coś, obok czego nie można przejść obojętnie, dlatego bardzo się cieszę z tego pięknego, nowego wydania! 

Ocena: 9/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję wydawnictwu Replika!

 ~Monika Majorke