"Do zobaczenia nigdy" - Eric Lindstrom

Znacie to uczucie, kiedy widzicie książkę, czytacie jej tytuł i jesteście pewni, że to coś, co warto przeczytać? Macie czasem takie przeczucie, że jakaś pozycja po prostu wywrze na Was ogromne wrażenie i nie pozwoli szybko o sobie zapomnieć? Ja tak miałam, kiedy ujrzałam książkę Ericka Lindstroma pod tytułem „Do zobaczenia nigdy”.

Parker straciła wzrok w wypadku samochodowym, kiedy miała siedem lat. Od tamtego czasu uszkodzony nerw nie pozwala jej zobaczyć nawet delikatnego światła, które często widzą niewidomi. Jej świat jest po prostu ciemnością. Od samobójstwa ojca mającego miejsce trzy miesiące wcześniej mieszka ze swoim wujostwem oraz ich dziećmi. Ciężko jej pogodzić się ze śmiercią ukochanego rodzica, jednak nie poddaje się i stara wziąć w garść. Z pomocą przychodzą Molly i Sarah – przyjaciółki dziewczyny. Jednak na żałobie jej problemy się nie kończą. Musi poradzić sobie również ze swoją przeszłością, a także zrozumieć, że nie wszystko jest takim, jakim wydaje się na początku.

„Parker Grant nie potrzebuje wzroku, żeby cię przejrzeć.”

„Do zobaczenia nigdy” zakwalifikowana jest do literatury młodzieżowej, co może być odrobinę mylące. Sięgając po nią, nieco obawiałam się, że dostanę historię niewidomej dziewczyny, będącej ofiarą ludzkiej nietolerancji na „inność”. Bałam się, że Parker okaże się zakompleksioną, zamkniętą w sobie nastolatką gnębioną przez rówieśników z powodu swojej niepełnosprawności. Krótko mówiąc, mimo swojego przeczucia, że książka Lindstorma okaże się czymś wartościowym, obawiałam się, iż będzie to oparta na schematach historyjka new adult. Na szczęście bardzo się myliłam, bo ta lektura zdecydowanie jest powiewem świeżości w literaturze młodzieżowej.

„Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami.”

Głównej bohaterki nie sposób nie polubić. Nie jest to użalająca się nad sobą nastolatka z masą problemów. Parker z całych sił stara się być silną i w miarę niezależną osobą. Jednocześnie nie przyjmuje postawy „Sama sobie ze wszystkim poradzę, nie podchodź!”. Dziewczyna zna swoje granice i nie boi się poprosić o pomoc, kiedy naprawdę jej potrzebuje. Ponadto akceptuje siebie taką, jaką jest. Nie ma kompleksów na punkcie swojej niepełnosprawności, ani nie warczy na każdego za najdrobniejszą pomyłkę. W gruncie rzeczy zachowuje się jak zwykła nastolatka i tak też jest traktowana. Ludzie nie naśmiewają się z niej, nie litują nad nią. Wszyscy są przyzwyczajeni do niewidomej nastolatki i kiedy trzeba, pomagają jej, a jeśli pomocy nie potrzebuje – po prostu ją omijają. Parker ma również przyjaciół, którzy są dla niej oparciem i na których może liczyć. Mało tego bohaterka to naprawdę sympatyczna dziewczyna – bystra, nieco złośliwa, zabawna z dystansem do siebie.

Jednak autor przy jej kreacji nie popadł w skrajność i nie stworzył kogoś idealnego i radzącego sobie ze wszystkim. Parker ma mnóstwo na głowie i mimo że pozornie sobie ze wszystkim radzi, wystarczy jedna chwila, by jej maska pękła na pół. Nie dzieje się to jednak często. W zasadzie przez całą książkę bohaterka tylko raz przeżyła załamanie, przez co jeszcze bardziej ją polubiłam. Dlaczego? Bo okazała się być zwykłym człowiekiem ze słabościami a nie twardzielką, której nie dotyka ani samobójstwo ojca, ani zdrada kogoś bliskiego. Parker ma silną osobowość, ale jak każdy przeżywa wzloty i upadki.

„–...A ty Molly? Zamierzasz spróbować?
– Jak widzisz nie mam aparycji biegacza. Biegam na dystansie kanapa-lodówka i z powrotem.”

Książka dostarcza czytelnikowi wielu emocji i sprawia, że ten zaczyna zastanawiać się nad pewnymi sprawami. Z tego względu jest to pozycja idealna nie tylko dla młodzieży, ale także dla osób starszych. Dzięki niej każdy, kto tylko ma na to ochotę, może przez chwilę wczuć się w sytuację osoby niewidomej. Szczerze mówiąc, spodziewałam się po tej książce czegoś mocniejszego, ale i tak dostałam coś bardzo dobrego i zdecydowanie wartego polecenia.

Dlaczego zwróciłam na nią uwagę, skąd wiedziałam, że jej treść mnie urzeknie? Nie mam pojęcia. Cieszę się jednak, że przeczucie mnie nie myliło i mogłam cieszyć się lekturą tak wspaniałej książki. Polecam ją bardzo serdecznie wszystkim, chcącym przeczytać coś godnego uwagi, a jednocześnie lekkiego i przyjemnego.

OCENA: 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu YA!

Sara Chrzanowska

Biblioteka Feniksa