"Błękit szafiru" - Kerstin Gier

„Błękit szafiru” czytałam po raz pierwszy krótko po tym, jak ukazał się na rynku wydawniczym. Jednak z okazji wznowienia nakładu serii autorstwa Kerstin Gier postanowiłam odświeżyć sobie lekturę i po raz kolejny zatonąć w świecie Gwendolyna  i Gideona. Czy i tym razem książce udało się mnie oczarować?

Gwendolyn ma problem, by odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Nie zna historii, kultury minionych czasów, nie orientuje się w polityce czy fechtunku. By przetrwać w przeszłości musi więc nadrobić zaległości i to w ekspresowym tempie. Niestety nie jest jej dane skupić się tylko i wyłącznie na nauce. Hrabia de Saint Germain najwyraźniej nie polubił dziewczyny, skoro przy pozornie niewinnej herbatce próbował ją udusić, a Gideon wydaje się sam nie wiedzieć, o co mu chodzi i raz uwodzi, a raz odtrąca nastolatkę. Do tego zagadka chronografu nie daje jej spokoju, a ona nie ma nikogo, kto pomógłby jej ją rozwiązać.

„– [...] Ale dżentelmen nie rozmawia o takich sprawach.
– Zgodziłabym się na taką wymówkę, gdybyś był dżentelmenem.”

Muszę przyznać, że nieco obawiałam się tego, że książka nie spodoba mi się tak jak kiedyś. Za pierwszym razem podbiła moje serce i bałam się, że to się zmieni, jednak mimo wszystko sięgnęłam po tę historię ponownie i po raz kolejny w niej zatonęłam. Raz jeszcze nalazłam tutaj wszystko to, co kocham w młodzieżówkach. Są to zdecydowanie cudowni bohaterowie, porywająca historia, nutka romansu i fantastyki.  I właśnie o tym pragnę Wam opowiedzieć.

„– Przestań. To nie do zniesienia, jaki jesteś zarozumiały.
– Przepraszam. Ale to takie... oszałamiające uczucie, wiedzieć, że z mojego powodu zapominasz o oddychaniu.”

Bohaterowie powołani do życia przez autorkę trylogii są cudowni. Zostali doskonale wykreowani. Oboje należą do ludzi charakternych, momentami złośliwych, czyli posiadają cechy, które w postaciach literackich uwielbiam. Dzięki nim książka zawiera wiele sarkastycznych uwag czy słownych potyczek, przez co powieść staje się zabawna i ciekawa. Inteligentne i przepełnione humorem riposty urozmaicają fabułę i sprawiają, że nie sposób nie polubić głównych bohaterów. Co prawda postaci mają schematyczne podłoże. Ona przypadkowo zostaje porwana przez wir wydarzeń, na które ani trochę nie była przygotowana, a on jest typowym przystojnym, utalentowanym kobiecym ideałem. Mimo wszystko w ogóle mi to nie przeszkadzało, a wręcz podobało.

„Broń, z którą człowiek nie umie się obchodzić, zostaje z reguły użyta przeciw niemu.”

Fabuła książki jest niesamowicie ciekawa, a akcja pędzi do przodu. W międzyczasie pojawiają się intrygi, zagadki i czarne charaktery, które dodają historii smaczku. Ponadto jest tutaj także coś dla miłośników fantasy, szczególnie lubiących tematykę podróży w czasie, oraz fanów romansów. Warto w tym momencie wspomnieć w paru słowach o wątku miłosnym, który z jednej strony bardzo mi się podobał, a z drugiej lekko irytował. Jest on dość klasyczny, ale mimo wszystko relacja między bohaterami należy zarówno do zabawnych jak i ekscytujących. Z przyjemnością patrzymy, jak między tą dwójką rodzi się coś więcej niż przymusowa znajomość. Z drugiej strony uczucie krystalizuje się bardzo powoli, co akurat lubię w książkach, jednak wszystko rozwija się nieco zbyt… chaotycznie. Gideon sam nie wie, czego chce, czym doprowadza do szału nie tylko bohaterkę, ale i czytelnika. Co prawda, jako ktoś, kto ma już za sobą całą trylogię, wiem dlaczego to robi, mimo wszystko momentami naprawdę mnie tym irytował.

„– Powiedz mi, czy ty mnie właśnie całujesz?
– Nie, tylko prawie-mruknął Gideon z ustami tuż przy mojej skórze. – Nie chciałbym w żadnym wypadku wykorzystywać tego, że jesteś pijana i chwilowo uważasz mnie za boga. Ale w pewnym sensie jest to dla mnie trudne.”

Mimo upływu lat w dalszym ciągu uważam, że twórczość Kerstin Gier należy do jednych z najlepszych młodzieżówek. Zresztą moim zdaniem nadaje się ona także dla starszych czytelników, chociaż mogą oni nie docenić jej w pełni. Niemniej jednak serdecznie polecam i mam nadzieję, że i Wam książka przypadnie do gustu.

„– Nie wiem, co myśleć o facetach, którzy zawiązują swojej dziewczynie oczy, żeby móc w spokoju sprawdzić komórkę – rzucił Xemerius.”

OCENA: 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina.

Sara Chrzanowska

BibliotekaFeniksa