„Tupcio Chrupcio. Mówię Prawdę” – Eliza Piotrowska, tekst oryginalny: Anna Casalis

[źródło]

Mam problem z serią o Tupciu Chrupciu. Jest ładna pod względem graficznym, porusza tematy bliskie dzieciom, główny bohater zachowuje się jak typowy przedszkolak, a nie „stary-maleńki” i w każdej z książek są zaproponowane tematy do rozmowy z dzieckiem. Niestety są to również opowiadania, które najczęściej „cenzuruję”, czyli zmieniam treść, w trakcie czytania z uwagi, iż styl wychowania dzieci w rodzinie myszy często rozmija się z tym, który praktykujemy u nas w domu. Niektóre części o Tupciu są dla mnie w porządku, inne zupełnie nie. „Tupcio Chrupcio. Mówię prawdę” należy niestety do tej drugiej kategorii.

                O czym jest książka? Historia zaczyna się od tego, że Tupcio Chrupcio czyta z mamą bajkę o Pinokiu. Myszka rozumie czym jest kłamstwo i czuje satysfakcję słuchając o tym, w jaki sposób Pinokio został za to ukarany. Tymczasem okazuje się, że sama Myszka często rozmija się z prawdą, próbując uniknąć w ten sposób odpowiedzialności. W rezultacie mama Chrupcia nie wierzy mu, nawet wtedy kiedy mówi prawdę.

                Rozpocznę od zalet książki: są to te wszystkie cechy właściwe dla całej serii, które wymieniłam na początku niniejszej recenzji. Ponadto cieszę się, że autorka poprowadziła wątek tak, aby ukazać, że konsekwencją kłamstwa jest utrata zaufania bliskich osób. Podoba mi się również to, że przedstawiła różne mechanizmy kłamstwa: od zwykłego zaprzeczenia faktom, poprzez ukrywanie obciążających dowodów, obwinianie innej osoby, aż do zwykłego mitomaństwa. Dzięki ukazaniu tak szerokiego spectrum zachowań dziecko może dowiedzieć się, co to znaczy kłamać. Cieszę się, że w książce poruszono temat przyznania się do błędów i pokazano, że rodzice także czasem je popełniają.

 

                Co mi się nie podobało w książce – niestety jest tego sporo. Przede wszystkim Tupcio Chrupcio, który do tej pory kojarzył mi się jako sympatyczna postać, już na początku okazał się mściwy. Świadczy o tym jego komentarz do fragmentu bajki o Pinokiu, w którym to drewnianemu pajacykowi wyrasta długi nos, a on zadowolony stwierdza: „I dobrze, ma za swoje!”. W ustach kilkulatka brzmi to naprawdę przerażająco i według mnie ucierpiał na tym wizerunek głównego bohatera. Dzieci podchwytują różne teksty w lot, również te z książek. Moja córka zna na pamięć niektóre i czasem wplata w swoje wypowiedzi cytaty jej ulubieńców. Nie chciałabym usłyszeć z jej ust słów: „I dobrze, ma za swoje”.

                Kolejny problem miałam z mamą myszą, która rzuciła uwagę: „Jak ci nie wstyd tak kłamać”. Nie rozumiem, czemu bowiem ma służyć zawstydzenie dziecka. Wywołaniu poczucia winy? Według mnie ważniejsza jest konstruktywna rozmowa, tłumaczenie, a nie próba okazania dominacji czy wpędzanie kogoś w kompleksy. Tylko prawdziwe zrozumienie zasad i problemu może przynieść jakiś efekt wychowawczy, a nie manipulacja uczuciami. Nie spodobało mi się to, że mama Tupcia karze swojego syna. Tego tematu nie będę rozwijać, gdyż jest on tak szeroki, że napisano o nim wiele książek. Skupiając się jednak na samej metodzie wychowawczej to pani mysz stosuje ją w sposób zupełnie niekonsekwentny. Tupcio okłamuje ją kilka razy, a ona dopiero wtedy wymierza mu karę i to łączną, za wszystkie przewinienia. Jak można oczekiwać, iż kara będzie skuteczną metodą wychowawczą, skoro rodzic ją stosuje wybiórczo? Podejrzewam, że w momencie, kiedy otrzymuje się karę za wszystkie kłamstwa, Tupcio może już nawet, nie pamiętać, o jakie sytuacje chodzi, więc kara jest w jego mniemaniu nadmiernie surowa. Pomijam już sens odsyłania kilkulatka do łóżka w ciągu dnia, aby ten rozważał swoje postępowanie do wieczora (rana następnego dnia?).

                Podsumowując, gdy zdecyduję się na przeczytanie tej książki córce, będę musiała się wykazać sporą kreatywnością. Jeśli ktoś podziela metody wychowawcze pani myszki i uważa, że uwaga Tupcia nie jest niestosowna,  nie będzie miał tego problemu.

Ocena 5/10

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Wilga.

Anna Mackiewicz