„Czyj to nocnik?” – autor wierszy: Zbigniew Dmitroca, autor ilustracji: Antonella Abbatiello

[źródło]

                „Czyj to nocnik?” to hit literacki od dobrych kilku dni, stanowiący potwierdzenie dwóch teorii: po pierwsze dzieci lubią czytać o tym co znają i co jest związane z ich codziennością, a po drugie nasi milusińscy uwielbiają czytać o siuśkach i kupie.

O czym jest ww. książka? Jest to opowiadanie o porzuconym na łące nocniku, który staje się obiektem fascynacji różnych zwierząt. Zwierzątka wykorzystują fakt, iż przedmiot ten jest niczyj i załatwiają na nim swoje potrzeby fizjologiczne lub w bardzo pochlebny sposób o nim się wypowiadają.

Jakkolwiek pomysł stworzenia publicznej toalety dla zwierząt z dziecięcego nocnika jest dla mnie odrażający, to myślę, że zamysł książki został klarownie przedstawiony. Pochwały wygłoszone w stosunku do tego przedmiotu mają na celu zachęcenie młodego adepta nauk czystości do korzystania z tego urządzenia. Cieszę się, że postacie z książki nie ograniczają swoich pochlebstw do pustych sloganów, ale faktycznie wskazują, co jest takiego interesującego albo przyjemnego w siedzeniu na nocniku. Tak więc przedmiot, który wzbudził takie zainteresowanie jest odpowiednikiem komfortowego krzesełka, na którym można siedzieć czytając książki, jest dopasowany do rozmiaru i kształtu dziecięcej pupki oraz odpowiedni zarówno dla chłopca, jak i dziewczynki. Korzystając z niego zgodnie z jego przeznaczeniem można uniknąć konieczności dotykania mokrej bielizny i szybko wrócić do zabawy. Myślę, że te wszystkie argumenty mogą trafić do młodego czytelnika, bo przedstawione są w bardzo przystępny sposób.

Czy ta książka zachęci dziecko do porzucenia pieluszki? Możliwe. Mnie niestety trudno to ocenić, gdyż moja córka dawno już z nich nie korzysta. Jednak biorąc pod uwagę jej zainteresowanie książką i to, że sama domaga się, abym ją jej czytała (i to kilka razy pod rząd) może sugerować, iż jest to ciekawa pozycja i tym samym może być użyteczna.

Jedyny minus jaki daję temu opowiadaniu to dwie ostatnie linijki wierszyka, które brzmią „I pamiętaj – małe zuchy Nie siusiają do pieluchy”. Kim jest zuch? Zuch to osoba, która uosabia takie cechy jak odwaga czy przedsiębiorczość. Jest to osoba, która radzi sobie w każdych warunkach. Jaki więc związek mają wymienione cechy z gotowością FIZJOLOGICZNĄ dziecka do rezygnacji z korzystania z pieluchy? Według mnie żaden. Rozumiem, że słowo „zuch” było tu użyte w celu podbudowania ego dziecka. Małe zuchy nie siusiają do pieluchy, czyli dzielne, zaradne dzieci nie siusiają do pieluchy. Nie da się inaczej zrozumieć tego tekstu niż w ten sposób, że dziecko korzystające z pieluchy nie jest zuchem, czyli jest mniej zaradne, mniej odważne. Sam fakt etykietowania dzieci i dzielenia ich na mniej lub bardziej zdolne z uwagi na ich fizjologię jest według mnie zachowaniem dość niezręcznym. Pozostawiam tę moją uwagę Tobie Czytelniku do refleksji, abyś według własnego uznania zdecydował czy darować sobie te dwie linijki przy czytaniu książki swej pociesze, czy też czytać jej tekst w całości.

Pod względem graficznym książce nie mam nic do zarzucenia. Jest ładna, kolorowa, a przedstawione na niej postaci sprawiają sympatyczne wrażenie. Warto zwrócić uwagę na owady, które tu i ówdzie pojawiają się na prawie każdej ze stron. Jak każda książka z serii Akademia Mądrego Dziecka książka ta posiada otwory, które wzbudzają zainteresowanie u dzieci i mogą posłużyć do ćwiczenia małej motoryki poprzez przewlekanie różnych nitek tudzież po prostu wkładanie do nich paluszków.

                Podsumowując książkę, jest to bardzo dobra pozycja, która może być użyteczna w kwestii nauki korzystania z nocnika.

Ocena 8/10

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu EGMONT.

Anna Mackiewicz