"Wilcze kobiety" - Hanna Greń

[źródło]

       Od dawna miałam ochotę przeczytać jakąś książkę Hanny Greń, więc gdy wydawnictwo Replika zaproponowało do recenzji książkę „Wilcze kobiety”, uznałam, iż to jest właśnie ten moment. Zanim jednak przystąpię do recenzji muszę Cię jednak, Drogi Czytelniku, ostrzec: mój artykuł może zwierać drobne spoilery.

     
      „Wilcze kobiety” to czwarty tom kryminalno-obyczajowej serii „Trójkąt Beskidzki” ze znanymi z wcześniejszych utworów policjantami i ich bliskimi. Światem przestępczym Bielska-Białej trzęsie znany z okrucieństwa mafioso Adrian Sieradzki (pseudonim Pastor). Przestępca dotychczas wymykający się wymiarowi sprawiedliwości, zostaje aresztowany po zeznaniach złożonych przez jego byłą konkubinę Unę oraz jego brata Artura, który również prowadzi nielegalne interesy. Jak się wydaje wszystko idzie w dobrym kierunku dopóki nie zostają znalezione zmasakrowane szczątki jednego z wyżej wspomnianych świadków, a drugi z nich znika. Czy Pastor mógł zlecić zabójstwo własnego brata? A może morderstwa dokonała Una, która miała osobiste powody by nie pałać sympatią do Artura...?

          Przyznam, że po zrobieniu szkicu niniejszej recenzji, zerknęłam jakie opinie o tej książce hulają po internecie i powiem krótko: u mnie będzie inaczej.

          Co mi się pierwsze nasuwa, gdy myślę o tej książce? Jest ona do około dwusetnej strony po prostu „przegadana”; dysproporcja pomiędzy liczbą dialogów i akcji jest tak wielka, że w pewnym momencie miałam wrażenie, że czytam same dialogi i tylko rozmówcy się zmieniają. Fakt, rozmowy prowadzone pomiędzy bohaterami książki są bardzo zgrabnie sformułowane i wypadają bardzo naturalnie, jednak przez tych kilkaset stron miałam wrażenie, że tak naprawdę niewiele się dzieje.

           Dopiero około dwusetnej strony akcja ożywa (cała książka to około trzysta pięćdziesiąt stron), lecz co z tego, jak już na tym etapie można spokojnie się domyślić kto jest mordercą, a zwroty akcji są niestety tak oczywiste, że chyba lepiej byłoby dla książki, aby ich nie było.

           W fabule jest kilka dziur logicznych, które na szczęście nie miały wpływu na jej rozwój. Nie zrozumiałe przy wątku włamania jest dla mnie to, że żaden z policjantów nie pofatygował się do sąsiadów, aby ich podpytać, czy ktokolwiek coś widział, ale może bierność w tym zakresie była podyktowana np. względami proceduralnymi śledztwa. Nie potrafię też logicznie wytłumaczyć zachowań kilku bohaterów cechujących lojalność wobec obcej osoby, kosztem lojalności wobec małżonka, naiwności lub głupoty Uny, sensu prowadzenia długiego wywodu na temat tego, czy ktoś z własnej woli opuścił mieszkanie przy oczywistych dowodach. Dodam, że mimo powyższego skrupulatnego odtworzenia wydarzeń zaistniałych w mieszkaniu, w którym chroniła się Una, wysunięte wnioski nie do końca okazały się prawidłowe (patrz: przełom stron trzysta ósmej z trzysta dziewiątą).

          W związku z powyższym, nie sposób nie wspomnieć więcej o jednej z głównych bohaterek powieści czyli Unie. Według opisu zawartego w książce jest osobą energiczną. Takie o niej miały zdanie osoby, które ją bliżej poznały. Przyznam, że nie mam pojęcia skąd został wysnuty taki wniosek, ponieważ to, w jaki sposób postępuje Una, i to, co mówi, świadczy zupełnie o czymś innym. Energiczna kobieta wyrzuciłaby niechcianego gościa (a zarazem zupełnie obcego, potencjalnie niebezpiecznego człowieka) za drzwi, a co najmniej wyprosiłaby go z łóżka lub jeśli koniecznie chciałaby być uprzejma, spałaby na innym miejscu – za wyjątkiem sytuacji, gdyby to dzielenie łoża nie miało mieć platonicznego charakteru. Taka kobieta nie dałaby się sprowadzić do roli lalki na pokaz i miałaby jakieś zainteresowania połączone z aktywnością fizyczną. Una taka nie była, a jedynie niektóre jej działania można określić jako impulsywne, co przecież nie jest równoznaczne z byciem energiczną.

          Fabuła „Wilczych kobiet” to nie tylko wątki kryminalne, ale również obyczajowe, a nawet romantyczne. Co do tych ostatnich to miałam wrażenie, że jest tego za dużo, są zbyt oczywiste i za szybko się rozwijają, ale wiem, że są osoby, które cenią takie historie.

           Ponarzekałam trochę, więc teraz będą zalety. O ile postać Uny nie przemówiła do mnie, o tyle bardzo spodobała mi się Petra. Jest to kobieta z pasjami, opiekuńcza, towarzyska, doświadczona przez los, zdeterminowana do realizacji własnych marzeń i co najważniejsze popełnia głupstwa, co czyni ją bardziej wiarygodną.

       Autorka poprowadziła historię tak, że osoby takie jak ja, czyli nie znające wcześniejszych utworów z tej serii, nie mają żadnego problemu by zorientować się w sytuacji osobistej bohaterów. W kontekście tego, iż jest to powieść po części obyczajowa, jest to na pewno plus.

         Wyżej wspomniałam, iż dialogi bohaterów wypadają bardzo naturalnie: są żywe, potoczne, bez nadęcia literackiego. Przyjemnie się je czyta, do momentu nasycenia, który następuje zbyt szybko z uwagi na ich nadmiar.

      Warto również docenić fakt, iż autorka dba o to, aby przedstawić pracę policji tak jak ona wygląda i nie ulega pokusie, aby trochę ją „podkolorować”. Zawsze mi się podoba również, gdy pisarze osadzają akcje powieści w miejscach, które są im bliskie. Jest to dla mnie przykład lokalnego patriotyzmu, który uatrakcyjnia dany utwór nie tylko dla czytelnika, który pochodzi z opisanej miejscowości, ale również dla osób z zewnątrz, które chętnie dowiedzą się coś o mieście, w którym nigdy nie byli, a może kiedyś będą.

       Książka przykuwa uwagę ładną okładką: piękny wilk, atrakcyjna kobieta na tle śniegu. Tyle tylko, że sam pomysł z wilkami w fabule jest albo bardzo enigmatyczną metaforą, albo tak naprawdę nic nie znaczącym szczegółem, który miał zaintrygować czytelnika.

  Podsumowując, niestety jestem trochę rozczarowana. Pomysł na fabułę był bardzo ciekawy, ale wszystko to, co opisałam wyżej jako wady, popsuło mi wrażenia z lektury. Naprawdę szkoda, że tak łatwo i szybko można zorientować się kto jest mordercą – dla mnie to największa wada, jeśli chodzi o kryminał.

Ocena 5/10

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Replika.

                                                                                                         Anna Mackiewicz