"Ostrze zdrajcy" - Sebastien de Castell

Sebastien de Castell nim chwycił się pisarskiego fachu zajmował się różnymi rzeczami. Najpierw został archeologiem, ale ta praca nie okazała się jego powołaniem. Następnie spróbował w branży IT, ale i tym razem wystarczyła chwila, by zrozumieć, że to też nie dla niego. Potem pojawiła się także muzyka, prawo i choreografia, ale nadal nie było to to, czego szukał. W końcu odnalazł swoją pasję w pisarstwie, dając nam „Ostrze zdrajcy” i chwała Bogu, że w końcu doprowadził go do czegoś, co sprawiło pisarzowi radość, a nam czytelnikom dało świetną lekturę na kilka wieczorów.

„Jeśli Kest zostanie kiedyś świętym, najwyższym uosobieniem ideału, będzie świętym Kestem Co Się Kurwa Nie Nauczy. Niestety zawsze trochę bardziej chciałem spełnić jego oczekiwania wobec mnie niż po prostu dać mu w gębę.”

Król zmarł, Wielkie Płaszcze formalnie już nie istnieją, a Falcio Val Mond oraz jego przyjaciele – Kest i Brasti – znaleźli posadę w straży pewnego szlachcica, który nie ma zamiaru płacić im za ich służbę. Jednak to nie koniec ich problemów. Ich chlebodawcę bowiem zamordowano, a oni na skutek fałszywych dowodów zostali w tą zbrodnię uwikłani. Mężczyźni natomiast mogą tylko bezradnie patrzeć, jak ktoś próbuje ich niszczyć. Tymczasem w najbardziej zepsutym mieście świata zawiązuje się koronacyjny spisek. Samo to może oznaczać koniec ideałów, którym hołdują Kest, Brasti oraz Falcio. Na ich barkach spoczywa więc nie tylko ocalenie swojego dobrego imienia, ale także walka o to, w co wierzą. Uzbrojeni jedynie w rapiery, będą musieli wplątać się w potężną intrygę, ocalić niewinnych oraz wskrzesić Wielkie Płaszcze, a to nie będzie łatwe! Dziś bowiem każdy arystokrata jest tyranem, każdy rycerz – bandytą, a jedyne czemu można ufać, to ostrze zdrajcy. 

„Na tym właśnie polega wolność. Bo to nie prawo, by robić wszystko, co się chce, ale prawo by dokonać wyboru i określić, za co chce się umrzeć.”

Ogromnym plusem powieści jest akcja. Należy bowiem ona do jednych z najbardziej wartkich, jakie do tej pory spotkałam. W książce ciągle się coś dzieje, a czytelnik zostaje w okamgnieniu porwany przez wir wydarzeń i intryg. Wieczne zwroty akcji, intrygi i przygody intrygują i po prostu pochłaniają, nie dając się od siebie oderwać. Jedynym zarzutem, jaki można wystosować w stosunku do akcji książki to fakt, że czasami bohaterowie mieli zbyt duże szczęście i nie musieli się wiele namęczyć, by coś im się udało. Na szczęście nie było tego zbyt wiele i dlatego stanowi to tylko niewielki minus opowieści.

„(...)– Podczas gdy ty wolałbyś, żeby walczył aż do śmierci?
– Mówisz, że zawsze jest nadzieja. Cóż, zawsze jest nadzieja, póki walczysz.
Król uśmiechnął się.
– Nie, Falcio. Po prostu zawsze jest ktoś jeszcze do zabicia.”

Bohaterowie to kolejny atut powieści. Główne postacie historii to awanturnicy niejednokrotnie dostarczający czytelnikowi powodów do śmiechu. Są nieco podobni do trzech muszkieterów, ale nie jest to coś rażącego i niepasującego. Wręcz przeciwnie, to naprawdę bardzo dobra kreacja postaci, która niezmiernie przypadła mi do gustu. Ponadto w książce nie brak również innych ciekawych postaci, wywołujących w odbiorcy przeróżne uczucia – od tych pozytywnych do tych skrajnie negatywnych. Na dodatek ich cięty język, trafne riposty stanowią dodatkową rozrywkę dla czytelników.

„(...) Na tym właśnie polega wolność. Bo to nie prawo, by robić wszystko, co się chce, ale prawo, by dokonać wyboru i określić, za co chce się umrzeć.”

Serdecznie polecam pierwszą część tetralogii „Wielkich Płaszczy” pod tytułem „Ostrze zdrajcy” wszystkim tym, którzy uwielbiają akcję, przygodę i odrobinę magii. Książka idealnie nadaje się na majówkę, a drugi tom już w sprzedaży, więc nie trzeba będzie na niego długo czekać! Czego chcieć więcej?

OCENA: 9/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Insignis.

Sara Chrzanowska

Biblioteka Feniksa