„Czarodziejski labirynt” – Anna Sobich-Kamińska, Dobrosława Rurańska

[źródło]

   Zgrabne, zielone pudełeczko, a na jego wieczku plątanina gałęzi, liści, tajemnicze zjawy, nietoperz, sowa i pająk. To wszystko prezentuje się dość mrocznie, jednak wnętrze kryje zawartość, która nikogo nie przerazi, a na pewno zaintryguje. Zanim opiszę wrażenia z gry, tytułem wstępu trochę podstawowych danych.

SPECYFIKACJA PRODUKTU:

Ilość graczy: 1-2

Czas gry: 10-20 min.

Wiek graczy: 6+

PUDEŁKO ZAWIERA:

• 2 dwustronne kafelki bohaterów,
• 6 kafelków skarbów,
• 2 kafelki Dzikich Pnączy,
• 38 kafelków labiryntu oraz
• instrukcję

W grze wcielamy się w rolę czarodzieja, który poszukuje skarbu. Aby do niego dotrzeć musi odnaleźć właściwą ścieżkę i unikać grożących mu niebezpieczeństw ze strony płożących się Dzikich Pnączy.

   Sama rozgrywka dzieli się na trzy warianty: „Labirynt: rozgrzewka”, „Labirynt: wyzwanie” i „Labirynt: pojedynek”. Ogólnie rzecz ujmując we wszystkich z nich chodzi o to samo, tylko zwiększa się poziom trudności (co niekoniecznie ma miejsce, ale o tym później).

   We wszystkich opcjach grę zaczynamy od pomieszania kafelków labiryntu, koniecznie rewersem do góry. Warto położyć komponenty blisko siebie, gdyż to polepszy jakość rozrywki i przyczyni się do podwyższenia naszej skuteczności. Wybieramy również naszego bohatera (czarodzieja lub czarownicę). Wszystkie opisane niżej ustawienia komponentów można zobaczyć w instrukcji.

   „Labirynt: rozgrzewka” jest to gra dla pojedynczego gracza. Układamy kafelki labiryntu („kwadraciki”) w pięć kolumn, po pięć rzędów, co wizualnie będzie wyglądało jak zielony duży kwadrat składający się z małych kwadracików. Nad pierwszym rzędem, trzecią kolumną kładziemy wybranego przez nas czarodzieja. Następnie wybieramy trzy albo pięć kafelki skarbów. Polecam zacząć od trzech z uwagi na to, że gra tylko pozornie jest łatwa. Jeśli bierzemy trzy skarby układamy je: jeden przy pierwszej kolumnie, trzeci rząd, drugi pod ostatnim rzędem przy trzeciej kolumnie i trzeci przy ostatniej kolumnie, trzeci rząd. Natomiast jeśli decydujemy się na wariant z pięcioma skarbami to ich położenie powinno być następujące: pierwszy – pierwsza kolumna, drugi rząd, drugi – pierwsza kolumna, czwarty rząd, trzeci pod ostatnim rzędem, trzecia kolumna, czwarty przy ostatniej kolumnie, drugi rząd i piąty przy ostatniej kolumnie, czwarty rząd. Gra polega na odwracaniu dowolnie wybranych przez nas kafelków i obracaniu ich tak, aby utworzyć drogę od czarodzieja do skarbu. Wygrywamy, kiedy stworzymy ścieżkę do wszystkich skarbów. Ważna sprawa: gracz może raz w ciągu gry zamienić ze sobą dwa dowolne kafelki labiryntu. Zapewniam, że to ułatwienie może się okazać bardzo przydatne.

   „Labirynt: wyzwanie” różni się od poprzedniej wersji dodaniem Dzikich Pnączy oraz większej ilości kafelków labiryntu i skarbów. Tym razem „zielony, wielki kwadrat” składa się z trzydziestu sześciu mniejszych (sześć kolumn po sześć rzędów). Tutaj również gramy solo, dlatego nasz czarodziej powinien zostać położony nad pierwszym rzędem, trzecią kolumną. Sześć skarbów powinno się znaleźć: przy pierwszej kolumnie, trzecim rzędzie, następnie przy piątym rzędzie, pod ostatnim rzędem przy drugiej i piątej kolumnie, za ostatnią kolumną przy drugim i czwartym rzędzie. Dzikie Pnącza kładziemy między skarby znajdujące się przy lewym i prawym boku „dużego kwadratu”. Różnica w grze polega na tym, że nasze ruchy dzielą się na takie, które polegają na odkryciu kafelka lub na jego obrocie. Po każdej z tych czynności przenosimy oba kafelki Dzikich Pnączy na pierwsze wolne pole bez Bohatera lub Skarbu. Cel gry jest ten sam co w poprzednim wariancie, jednak musimy uważać, aby nie stworzyć drogi do Dzikiego Pnącza. W takiej sytuacji przegrywamy.

   „Labirynt: pojedynek” to jedyny wariant gry dla dwóch osób. Liczba „zielonych kwadracików”, Skarbów i Dzikich Pnączy jest taka sama jak w „Wyzwaniu” i tak samo ułożona. Czarodzieje powinni się znaleźć nad pierwszym rzędem i nad pierwszą oraz piatą kolumną. Celem gry jest utworzenie drogi do skarbów i uzbieranie ich jak największej ilości. Zdobyty skarb daje punkty, które decydują o wygranej. W swoim ruchu gracz może albo odsłonić dowolny kafelek albo go obrócić. W przypadku stworzenia połączenia z Dzikim Pnączem nie odpadamy, ale musimy oddać jeden ze skarbów (wkładamy go do pudełka), a jeśli go nie mamy, stoimy przez jedną kolejkę. Wygrywa osoba, która uzbiera najwięcej punktów.

   Gra spodobała mi się od początku, choć z czasem zaczęła mnie nieco irytować; trzeba bowiem mieć sporo szczęścia, aby w nią wygrać bez posiłkowania się ułatwieniem z zamianą kafelków. Myślę, że nie zaszkodzi zastosować to ułatwienie także w „Wyzwaniu”, a może nawet i w „Pojedynku”. Niewątpliwie rozgrywka jest bardzo wciągająca, ćwiczy spostrzegawczość i logiczne myślenie. Mnie najbardziej przypadł do gustu wariant „Pojedynek”, choć fakt, iż w innych opcjach można bawić się samemu jest jej niewątpliwym atutem. Paradoksalnie gra solo jest trudniejsza niż przeciwko drugiemu graczowi, gdyż istnieje mniejsza możliwość na utworzenie połączeń.

   Średni czas rozgrywki trwał od ośmiu do kilkunastu minut. Wydawnictwo określa minimalny wiek gracza jako sześć lat, ale myślę, że pięciolatek również sobie poradzi, gdyż zasady nie są skomplikowane. Dodatkowo instrukcja została napisana w bardzo przejrzysty sposób co wraz z rysunkami przedstawiającymi ułożenie komponentów bardzo ułatwia przygotowania.

   „Czarodziejski labirynt” to ciekawa gra, nie wymagająca rozkładania elementów na dużej powierzchni, bazująca na łatwych do zrozumienia zasadach i pozwalająca ruszyć szare komórki. Jej walorem jest także kompaktowy rozmiar pudełka. Bardzo pozytywnie oceniam możliwość zabawy solo, gdyż relatywnie mało jest gier, które przewidują taką możliwość.

Ocena 9/10

Za udostępnienie gry dziękuję wydawnictwu Zielona Sowa.

Anna Mackiewicz