„Przepaść” - Michelle Paver

[źródło]

   „Przepaść” to książka przewidywalna, ale naładowana ogromnym ładunkiem emocjonalnym. W trakcie jej lektury czytelnikowi towarzyszy przeczucie, iż ta historia nie zakończy się dobrze. Pewnie wielu z Was pozostawi również z pytaniami: „dlaczego ludzie się wspinają? Po co ryzykują tym co mają najcenniejsze?”. Powieść Paver nie odpowiada na te pytania, tylko sygnalizuje, że każdy himalaista ma swój osobisty powód dla którego to robi. Możliwe, iż jest tak, że pragnienie odkrywania nowych miejsc jest naszą atawistyczną potrzebą, zaś chęć wykazania się jest czasem silniejsza niż rozsądek. Góry są naturalnym środowiskiem, gdzie nasza pasja odkrywcy może być zrealizowana i jednocześnie one same w sobie stanowią godnego przeciwnika. Zapraszam do zapoznania się recenzją powieści poświęconej magnetycznej mocy przyciągania gór, równie silnej jak niszczycielska siła ludzkich animozji.

   Jest rok 1935 roku - pięciu Anglików wyrusza z Dardżyling, aby zdobyć Kanczendzongę, trzeci najwyższy szczyt na świecie. Od początku wyprawie towarzyszy cień tragedii, która miała miejsce blisko trzydzieści lat wcześniej. Podążając szlakiem wybranym przez nieszczęsną ekipę Edmunda Lyella, nowa grupa śmiałków pragnie oddać cześć poległym himalaistom i dokończyć to czego nie udało im się zrobić. Kto wygra? Góra czy ludzie?

   Głównym bohaterem powieści jest dr Stephen Pearce. Od dzieciństwa Stephen żyje w cieniu swojego starszego brata Kitsa. Desperacko próbuje nie być taki jak on, ale jednocześnie chce sobie udowodnić, że jest lepszy od brata i udaje się z nim na Kanczendzongę. Relacje braci stanowią poboczny wątek książki. Podobało mi się to jak został poprowadzony, gdyż ich wzajemny stosunek był różnorodny, bez lukru i złudnych nadziei. Jednocześnie ten motyw nie jest przesadnie eksploatowany i nie zmienia tej książki w melodramat o zwaśnionym rodzeństwie.

   Inny wątek to relacja „sahibów” i kulisów. Sahibowie, czyli Europejczycy uważają się za lepszych od swoich pomocników – Nepalczyków (kulisów); pogardzają ich wierzeniami oraz wykorzystując jako tanią siłę roboczą. Z czasem stosunek głównego bohatera do Nepalczyków zmienia się i mężczyzna zaczyna dostrzegać w nich ludzi takich jak on.

   Powieść czyta się błyskawicznie, gdyż jej klimat fascynuje, a sama akcja angażuje do śledzenia. Czytelnik może czuć się lekko zdezorientowany, czytając pewne fragmenty powieści. Czy to co widzi doktor to efekt choroby wysokościowej, gorączki wskutek rozwijającej się infekcji po odmrożeniu palców, a może po prostu niewiarygodna prawda? Myślę, że o ile treść książki wskazuje na to ostatnie, to angielski tytuł „Thin Air”(rozrzedzone powietrze) sugeruje jednak bardziej racjonalne rozwiązanie tej tajemnicy. Przez całą książkę czytelnik odczuwa chłód i napięcie. Myślę, że pisarka dokonała czegoś wręcz magicznego, gdyż stworzyła niepokojącą atmosferę przy użyciu naprawdę skromnych środków. Jakby nie patrzeć, w tej powieści wiele się dzieje, ale nic spektakularnego, a mimo to „Przepaść” to naprawdę dobry thriller.

   Co do bohaterów to w zasadzie niewiele o nich wiadomo, nawet o dr Pearce. Wydaje mi się, że dla autorki samo budowanie postaci nie miało aż tak wielkiego znaczenia. To co miało prawdziwą wartość i cel to oddanie klimatu miejsca oraz emocji jakie towarzyszom wspinaczce. Czy to był błąd? Nie sądzę, gdyż nie odczuwałam niedosytu z tej strony.

   Jedyne co mogę zarzucić tej książce to jej przewidywalność. „The Times” nazwał Michelle Paver mistrzynią suspensu, co jest dla mnie nieporozumieniem. Domyśliłam się rzekomego suspensu już po wstępie, a im dalej rozwijała się akcja, tym bardziej byłam utwierdzana w moich domysłach. Nie muszę dodawać, że pod koniec zostały one potwierdzone.

   Kończąc, jeśli brakuje Wam zgrabnie napisanej, klimatycznej książki to zapraszam do lektury „Przepaści”. Myślę, że nie będziecie zawiedzeni.

Ocena

9/10

Za możliwość przeczytania wydawnictwu Czwarta strona.

Anna Mackiewicz