‘’O tym można rozmawiać tylko z królikami” - Anna Höglund

Nastolatkowie to młodzi dorośli, którzy zaczynają poznawać świat, szukają sobie i wyrabiają swój charakter. Jest to trudny okres w ich życiu, ale każdy musi przez niego przejść, chociaż nikt nigdy nie powiedział, że będzie łatwo. W tym czasie warto jest mieć wsparcie kogoś bliskiego i zachować trzeźwy umysł, nawet jeśli nie jest to łatwe. Z biegiem czasu widzimy, jakie błędy popełnialiśmy w tym czasie, ale nie warto rozpamiętywać przeszłości i lepiej skupić się na teraźniejszości.

Oczarowała mnie okładka tej książki, jej smutne barwy, królik w prawym dolnym rogu i te dość negatywne emocje, które z niej płynęły. Tytuł również mnie zaciekawił, bo jednak nie zapowiadał żadnej konkretnej historii, ale intrygował. Może trochę sugerował, że dostanę książkę przeznaczoną dla trochę młodszych dzieci. Po prostu całość w moich oczach wyglądała niezwykle klimatycznie i zachęcająco, była w tym pewna tajemnica, którą chciałam poznać.

,,Jestem i nie jestem tym, kogo widać w lustrze.”

Zachwyciło mnie również solidne wykonanie tej książeczki. Całość na twardą oprawę, strony są grube i szorstkie, dzięki temu ilustracje też wyglądają korzystniej, bardziej depresyjnie, co zakładam, że było celem autorki.

Książka od pierwszych stron jest niezwykle tajemnicza i to pod różnymi względami. Sama okładka i tytuł tylko zapowiadają lekturę pełną wrażeń, niekoniecznie pozytywnych, ale na pewno wzbudzających refleksje. Ułożenie tekstu czy ilustracji na stronach także buduje ten klimat, wzbudza niepewność.

Myślę, że w tym momencie trzeba się pochylić nad samymi ilustracjami. Od samego początku zrobiły na mnie duże wrażenie, bo przypominały mi po prostu przepiękne obrazy, które z dużą chęcią oglądałabym w muzeum. Te grafiki były po prostu bardzo charakterystyczne, trochę karykaturalne, smutne, wręcz emanowała z nich depresja i negatywne emocje. Odzwierciedlały one stan ducha podmiotu lirycznego (użyję tego terminu, chociaż całości nie można raczej nazwać poezją), który był mocno przygnębiony, zagubiony i wyraźnie poszukiwał swojej drogi oraz zrozumienia. Ciemne kolory, które dominowały na ilustracjach, również budowały klimat całej książki.

Nigdy nie miałam czegoś takiego, że kilka zdań powiedziało mi więcej niż dwieście stron prozy. Tutaj krótka książeczka niesie za sobą ogromne przesłanie, wiedzę, wiele emocji, a autorka nie używa skomplikowanych słów, bo jednak jej całość jest przeznaczona dla nastolatków, a nie dorosłych, którzy potrafią interpretować wszystko na różne sposoby. Młody umysł nie jest skomplikowany, nie potrzebuje wielu wymyślnych słów, bo wystarczy kilka prostych zdań.

,,Są dni, kiedy świat jest tak przerażający,

że nie mam odwagi oderwać wzroku od ziemi.”

Ilustracje wywołują dużo emocji i w pewnym sensie obrazują słowa, a także utożsamiają się z tekstem. Biały królik znajduje się w różnych sytuacjach, autorka go ożywiła, dała mu duszę i sprawiła, że stał się głosem wszystkich nastolatków. Dlaczego wybrała zwierzę, a nie człowieka? Cóż, nie wiem, co siedziało jej w głowie, ale wiele autorów wybierało ten sposób, aby przekazać jakąś naukę, morał, dla szerszego grona odbiorców.

Tekst opowiada historię o uczuciach każdego nastolatka. Jego forma również jest dość oryginalna, ponieważ przypomina wiersz, ale jednak nie do końca można nazwać to poezją. Jest w nim dużo o depresji, wątpliwościach, poszukiwaniu siebie, braku zrozumienia przez otoczenie, wyobcowaniu… Autorka być może nie daje rad, jak sobie poradzić z tymi rzeczami, ale jednak nikogo nie potępia, mówi, że takie zachowanie to naturalna część życia każdego człowieka w tym wieku. Daje nadzieję na lepsze jutro, a to jest bardzo motywujące.

Podczas czytania nawet mi udzielił się trochę depresyjny nastrój. Po prostu zrobiło mi się smutno, bo autorka nawet w tak krótkiej książeczce potrafiła zawszeć mnóstwo emocji, ale dzięki temu całość jest bardzo prawdziwa i chwytająca za serce. Owszem, książka nie jest łatwa w odbiorze, ale myślę, że mając chociaż odrobinę chęci, każdy młody człowiek ją zrozumie.

Bardzo się cieszę, że mogłam poznać ,,O tym można rozmawiać tylko z królikami”, bo to naprawdę piękna i wartościowa książka, która wzbudza refleksje, ale też udowadnia nam, że nie jesteśmy osamotnieni ze swoimi uczuciami. Dodatkowo przepiękne ilustracje dopełniają treść i tworzą tajemniczy klimat, trochę depresyjny, ale idealnie pasujący do treści. Polecam!

Ocena: 10/10

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Zakamarki

Patrycja Bomba