"Niepokorna husarka" - Iny Lorentz

[źródło]

                Polskie realia, niezależnie od epoki historycznej, bogate są w wydarzenia, o których warto pisać. Wiele jest także w naszej historii wybitnych osobistości, których obecność na kartach opowieści doda majestatu i wywoła uśmiech na ustach przeciętnego czytelnika, który pomyśli "o, wiem kim on był". Dlatego z wielką radością podeszłam do lektury "Niepokornej husarki" Iny Lorentz (duetu pisarskiego, który tworzą Iny Lorentz i Elmar Maron) ze względu na to, że osadzili oni swoją historię w realiach polskich. Dodatkowo w czasie panowania jednego z najwybitniejszych władców, czyli Jana III Sobieskiego. Czy to mogło się udać? 

                W majątku jednego z niemieckich grafów umiera jego właściciel. Do jego spadkobierców, czyli trojga dzieci z poprzedniego małżeństwa oraz młodej żony ma dotrzeć jego testament. Okazuje się jednak, że następca tronu wraz ze swoją macochą uknuli swój własny plan po to, by pozbawić przywilejów bliźnięta, Johannę i Karla von Allersheimów. Dlatego rodzeństwo decyduje się na desperacki ruch i wraz z jednym ze stajennych uciekają w stronę ojczyzny swojej matki, czyli do Polski. Okazuje się jednak, że podróż wcale nie jest taka łatwa, jak zakładali, a i osiągnięcie celu w Polsce nastręcza wiele trudności. Poszukując swoich krewnych, kogokolwiek, do którego mogliby się zwrócić o pomoc spotykają się z licznymi problemami. Los także pokierował ich losem w taki sposób, by stanęli twarzą w twarz z królem Janem III. Bliźnięta w zaskakujących okolicznościach wplątują się w narastający konflikt Polski z Imperium Osmańskim. Czy rodzeństwo okaże się godne swojego nazwiska i okazanego im zaufania? Czy w końcu odnajdą samych siebie w nowym otoczeniu? Czy spotkają krewnych, którzy pomogą im stanąć na nogi z dala od intryg na dworze nowego grafa Allersheim? I wreszcie, co planuje Genoveva?

"Johanna nie wiedziała, na kogo ma patrzeć najpierw, czy na rzeczywiście szlachetne zwierzę z piękną, rasową głową, błyszczącą, brązową sierścią i nieco ciemniejszą grzywą, czy też na postawnego, potężnie zbudowanego mężczyznę, ubranego w długi, czerwono-brązowy kontusz. Jan III miał przy boku wspaniały miecz, zaś w prawej dłoni trzymał buławę, będącą symbolem jego władzy."

                Podczas lektury nasunęło mi się kilka zasadniczych porównań do chociażby twórczości Philippy Gregory. To odniesienie tyczyło się głównie perfekcyjnego oddania realiów epoki, a także budowanie bohaterów z czasem, którzy zmieniają się wraz sytuacją, w której się znajdują. Jednakże autorzy poszli w zupełnie inną stronę niż najpopularniejsza autorka beletrystyki historycznej. "Niepokorna husarka" w dużej mierze przypomina mi powieść przygodową w realiach epoki, która od samego początku rzuca czytelnika w wir zaskakujących i interesujących wydarzeń. To historia drogi, zarówno w sensie fizycznym, jak i psychologicznym. W dodatku, zarówno bliźnięta, jak i Wojsław, którzy towarzyszy im w podróży są bohaterami, których nie da się nie lubić. I choć Johanna i Karl znacznie się od siebie różnią, to obojgu im kibicowałam do samego końca tej historii. 

"Kara Mustafa mówił z naciskiem. Bo nawet jeśli w jego ręki spoczywała właściwa władza Imperium Osmańskiego, to sułtan stał jednak ponad nim. I wystarczyło słowo Mehmeda IV, a jego kat byłby gotów udusić go natychmiast."

                Mamy tutaj wszystko dla miłośników gatunku: malownicze opisy, dobrze przedstawione realia epoki, dworskie intrygi, majestat wielkiego władcy i wśród tego wszystkiego główni bohaterowie, którzy starają się odnaleźć w tym wszystkim. Mamy także dużo, dużo akcji, interesujących wydarzeń i konfliktów, dzięki czemu czytelnik ani na chwilę nie może oderwać się od tej historii. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą historią i z niecierpliwością czekam na to, co autorzy mają nam jeszcze do pokazania. 

Ocena: 8/10 

~Monika Majorke

[Sense of Reading]