„Tajemnica Starego Witraża. Księga życzeń” - Ewa Rosolska

[źródło]

   „Tajemnica Starego Witraża” to seria książek dla młodszych nastolatków, w których nastoletnia Marta wraz ze swoimi rówieśnikami Kacprem i Alicją oraz wujkiem Jerzym i jego przyjacielem Rafałem odkrywają tajemnice tytułowego witraża oraz jego twórcy, Wielkiego Szklarza. „Księga życzeń” to bezpośrednia kontynuacja historii rozpoczętej w „Trzech kroplach życia”. Jeśli wcześniej nie miałaś/miałeś okazji poznać tej książki, zapraszam do lektury jej recenzji. Druga część serii zaczyna się tuż po tym jak Helena wróciła do swoich czasów. Magiczna przygoda wydaje się być skończona, lecz życie nie lubi próżni i trio znane z poprzedniego tomu wpada na trop następnej tajemnicy. Pragnąc odkryć tożsamość księcia Wiktora (ukochanego Miriam), poznają dzieje dawnej krzyżackiej strażnicy, która mogła być miejscem ukrycia... Świętego Graala. Ich zainteresowanie budzi niepokój Bractwa które strzeże tajemnic tego miejsca. Ponadto odnajdują nietypowy mebel, który okaże się źródłem kilku niespodzianek. Tymczasem Marta z przeciętnej nastolatki, powoli staje się kimś wyjątkowym...

   Przyznam, że gdy w książce wspomniano o Świętym Graalu to trochę opadł mi entuzjazm związany z lekturą Dużym atutem wcześniejszego tomu była oryginalna historia, a w tym momencie obawiałam się, że autorka skupi się na dość już wyświechtanej legendzie najsłynniejszego kielicha na świecie. Mój niepokój wzrósł, kiedy pojawił się wątek Tajemnego Bractwa i zaczęłam się zastanawiać czy Ewa Rosolska nie napisała „Kodu Leonarda da Vinci” dla młodzieży. Na szczęście (i tu wybaczcie spoiler) tak się nie stało i „Księga życzeń” ma coś więcej do zaoferowania.

   Niestety mam wrażenie, iż o ile sama fabuła podąża w ciekawym kierunku to jest ona odrobinę przegadana i przewidywalna. Wszystko co spotkało bohaterów książki, spokojnie można było opisać krócej, bez powtórzeń. Dziwi to, że potencjał artefaktu jakim jest Księga Życzeń właściwie nie stanowi głównego tematu utworu. Starałam się zrozumieć dlaczego główna bohaterka nie chciała spełnić swoich marzeń, ale mi się to nie udało. Jednak idąc tropem rozumowania Marty to grono beneficjentów spełnionych życzeń mogło być znacznie szersze. Czy nie byłoby pięknie zażyczyć sobie pokoju na świecie, czystego, nieskażonego środowiska naturalnego, odkrycia lekarstwa na nieuleczalne choroby? Z niezrozumiałych dla mnie motywów dziewczyna tego nie zrobiła, choć to byłoby niewątpliwie zgodne z jej altruistyczną postawą. Dla podkręcenia fabuły życzenia nastolatki mogłyby być szalone, a nawet zabawne, co wprowadziłoby wątki humorystyczne, których niestety brakuje w tym utworze.

   Finał książki nieco rozczarowuje i prowadzi do konstatacji, że ten tom stanowi tylko wstęp do kolejnej części. Samo odkrywanie tajemnic było przedstawione interesująco i dlatego można było oczekiwać jakiegoś bardziej spektakularnego końca.

   Co do atutów powieści to należy tu wskazać pomysł wprowadzenia ciemnych (celowo nie używam przymiotnika „czarnych”) charakterów. Niewątpliwie urozmaica to fabułę, gdyż pozytywne postaci, mimo iż sympatyczne, nie budzą takich emocji co ich oponenci. Negatywni bohaterowie nie są mocno źli, a ich czyny są umotywowane dość jasno, tak że młody człowiek będzie w stanie zrozumieć ich punkt widzenia.

   Książkę czyta się szybko, gdyż przygody Marty i reszty są ciekawe i potrafią zaintrygować każdego, kto chciałby odnaleźć trochę magii w zwykłym życiu. Nie są również przesadzone i tajemnice mogą się chować wszędzie: w meblu, na obrazie czy w murach zaniedbanego budynku.

   Kończąc jeśli komuś spodobały się przygody młodzieży to zapewne zechce przeczytać następną część. W związku z tym, iż historia się dopiero rozkręca myślę, że na drugim tomie się nie skończy.

Ocena

7/10

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Edukacyjnemu.

Anna Mackiewicz