Już
kiedyś napisałam na blogu, iż uwielbiam prace Macieja Szymanowicza. Ten
ilustrator ma swój niepowtarzalny styl, który można rozpoznać z daleka. Kiedy
więc zobaczyłam w propozycjach wydawnictwa Nasza Księgarnia okładkę gry
„Jamniki” zdecydowałam się po nią sięgnąć, właśnie dla jej oprawy graficznej.
Czy moje oczekiwania co do walorów estetycznych zostały spełnione? A jak
spisała się sama gra? O tym za chwilę.
SPECYFIKACJA
PRODUKTU:
Sugerowany wiek graczy: 6 do 106
Ilość graczy: 2 do 5
Czas zabawy: 15 minut
„Jamniki”
to gra strategiczna, choć opiera się na sporej losowości. Każdy z graczy otrzymuje jamniczka, który
na początku mało przypomina swojego żywego odpowiednika z uwagi na krótki tułów.
W związku z tym, że robi się co raz chłodniej to celem gracza jest ubrać
swojego pieska w sweterek. Z czasem nasz jamnik będzie co raz bardziej wydłużony
i wielokolorowy. Ambicją graczy powinno być uzbieranie jak największej ilości
kostek - punktów, które znajdują się na sweterku oraz ułożenia jak najdłuższego
pasku na swetrze w jednym kolorze, co również daje graczowi punkty. Wygrywa
gracz z największą ilością kostek. W wariancie ponadpodstawowym dochodzą
kolejne cele, które także są premiowane i mogą wpłynąć na wynik rozgrywki.
Gracze
rozpoczynają grę od położenia przed sobą dwóch części wybranego psiaka. Na
środku stołu pomiędzy graczami znajduje się stosik zakrytych fragmentów
sweterka. Fakt, iż gracze widzą białe fragmenty z kostkami nie ma znaczenia,
gdyż każda z białych płytek jest punktowana tak samo. W zależności od tego w ilu
graczy, biorą oni płytki ze stosu w ilości odpowiadającej liczbie uczestników
gry. Następnie jeden z gracz kładzie jedną z trzymanych płytek przy zadzie
swojego psa. Karty, z których nie skorzystał uczestnik są przekazywane do kolejnej
osoby, która dodatkowo podejmuje jedną nową kartę ze stosu. Analogicznie do
pierwszego gracza pozostali gracze kładą jedną płytkę przy swoim piesku, a
resztę przekazują do kolejnego uczestnika zabawy.
Płytki
powinny być dobierane kolorami. Jeśli nie mamy pasującej płytki należy
skorzystać z białej. Po białej można położyć każdą. Nie opłaca się kłaść tylko
białych płytek, gdyż punkty za długość tego fragmentu ubranka nie będzie
podliczona. Należy jednak pamiętać, że przy zwykłym zliczaniu punktów, kostki z
białych pól także są dodawane.
Wydawca
wskazał, iż rozgrywka może trwać około piętnastu minut. Przy rozgrywce pięcioosobowej
jedna parta zajmowała nam około jedenastu minut.
Warto
pamiętać, że jedna parta to za mało i należy przeprowadzić ich tyle ilu jest
graczy. Każdy z graczy powinien mieć szansę rozpocząć zabawę. Jest to ważne,
gdyż jak zauważyłam w grze lepiej wypadają gracze, który rozpoczynają daną
partię.
Zapamiętanie
zasad gry w zwykłym wariancie zajmuje dosłownie kilkadziesiąt sekund. W drugim,
gdzie wykonujemy tajne zadania (np. brak
białych płytek na sweterku) nie jest to już takie proste. Ważnym jest to, że
jeśli zdecydujemy się na trudniejszy poziom zabawy z dzieckiem to czy umie on czytać.
Rozgrywający nie powinni mieć wiedzy co do treści tajnych misji współgraczy,
gdyż mogliby wtedy jeszcze bardziej sabotować ich działania. Generalnie gra opiera
się na przewidywaniu zachowań innych i sabotowaniu ich.
Rozgrywka
nie jest powtarzalna, a jakość komponentów bardzo wysoka. Są one wykonane z
grubego kartonu, więc powinny długo posłużyć. Postacie piesków sprawiają
sympatyczne wrażenie, choć ilustracje nie są zbyt bogata. Sama zabawa nie
męczy. Niestety trzeba dysponować dość dużą wolną powierzchnią stołu, aby
zmieścić jamnika w swojej ostatecznej formie.
Podsumowując
gra ma drobne mankamenty w postaci tego, że faworyzuje graczy, który
rozpoczynają zabawę, ale pozostałe kwestie są jak najbardziej na plus. Pomysł
na ubieranie pieska w sweterek jest bardzo oryginalny, a zabawa w „Jamniki”
przyjemna.
Ocena
9/10
Za użyczenie gry
dziękuję wydawnictwu Nasza Księgarnia.
Anna Mackiewicz
0 komentarze:
Prześlij komentarz