„Niezapominajka” - Agnieszka Świętek

„Niezapominajka” jest książeczką dla dzieci, która niewątpliwie mocno zapada w pamięci i długo nie wypuszcza ze swych objęć. Jako iż jestem zdecydowanie typem wzrokowca, okładka przyciągnęła mnie do siebie z niezwykłą wręcz siłą i sprawiła, że bez zapoznawania się z treścią musiałam ją u siebie mieć. Od razu Wam mogę zdradzić, że ani odrobinę się nie zawiodłam. Zarówno ilustracje wewnątrz książki, jak i treść są wprost cudowne, a cała historia poruszyła me serce, aż uroniłam kilka łez.

Przesłanie tej pozycji jest godne uwagi, historia opiera się na bardzo trudnej tematyce, jaką jest ciężka choroba bliskiej nam osoby, w tym przypadku babci.

Książeczka jest solidnie wydana w poręcznym, kwadratowym formacie. Druk czytelny, a ilustracje tworzą niesamowity, ciepły klimat miłości i wspaniałych wspólnych chwil wnuczki z jej ukochaną babcią. Na różnych stronach poznajemy, jak zażyłą mają relację. Czytamy o ich wielu wspólnie spędzonych chwilach, o tych niesamowitych zdolnościach, które dziewczynka zafascynowana babcią wprost uwielbiała. Niestety w pewnym momencie wszystko ulega dziwnym, niepokojącym zmianom. Ta cudowna babcia, która piekła najwspanialsze ciasteczka bez zaglądania do przepisu, znająca chyba wszystkie ptaki, umiejąca rozpoznać wszelkie drzewa po samych liściach, opowiadająca codziennie wieczorem zupełnie nową historię, dziejącą bardzo trudne wzory i ściegi, ta sama najmądrzejsza i najukochańsza babcia nagle… przestaje pamiętać. Zapomina gdzie mieszka i gubi klucze od domu, nie pamięta ich wspólnych spraw, co wprawia dziewczynkę w złość, choć my wiemy też, że się bardzo o nią martwi. Puenta jest jednak w swej prostocie najpiękniejsza, jaka tylko mogła powstać. Nie bez powodu na przepięknej okładce widnieje bukiet niepozornych, uroczych niezapominajek. Wnuczka postanawia sama babci przypomnieć, czego ją nauczyła, uznaje też, że to wszystko i tak nie jest najważniejsze, byle tylko babcia nigdy nie zapomniała o niej.

Uważni obserwatorzy na pewno wyłapią, iż skromne niezapominajki są obecne od samego początku, dyskretnie ukryte na każdej ilustracji, aż stopniowo prowadzą nas na całą, niezwykłą łąkę tego niebieskiego kwiecia. Daje to otuchę, pokazuje siłę miłości między wnuczką i babcią, że ich więź jest nierozerwalna i najważniejsze to jest być razem. Kwiatki ukryte w kadrach najprawdopodobniej symbolizują okruchy pamięci różnych wspólnych chwil, jakie zbiera dziewczynka w swym sercu, aby na koniec podarować babci z nich swój bukiecik wspomnień. Przecież ona sama postanowiła zadbać o to, by wszystko babci przypominać.

Tematyka tej pozycji jest trudna, a zarazem tak delikatnie ukazana za pomocą zaledwie szesnastu zdań niosących ze sobą ogromną moc, dodatkowo intensyfikowaną przez klimatyczne ilustracje. Od dzisiaj jestem fanką Agnieszki Swiętek, nasycenie barw na jej ilustracjach bardzo oddziaływuje na mą wyobraźnię i wręcz przenosi w dane miejsca, cudowny park, zapach ciasteczek w domu, pełne śmiechu i zachwytu wieczory, aż wreszcie niepokój, smutek i najważniejsze: nadzieja. To wszystko jest wizualnie wyczuwalne, niemal nie trzeba słów, by zrozumieć całą historię. Wiem, że wiele osób szuka propozycji książkowych, które pomogłyby im przygotować dziecko na trudny czas w związku z jakąś chorobą w bliskiej rodzinie. Najczęściej chodzi o dziadków, więc z czystym sumieniem mogę polecić „Niezapominajkę”. Nadaje się doskonale dla najmłodszych czytelników, być może pozwoli delikatniej je przeprowadzić prze ten trudny okres. Pozycja doskonała i zostaje u nas w biblioteczce, by móc się nią cieszyć wraz z dorastającą moją małą córeczką.

Ocena 10/10

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Widnokrąg

Ula Wasilewska