"Paranoja" - Katarzyna Berenika Miszczuk

[źródło]

                Jeżeli chodzi o powieści Katarzyny Bereniki Miszczuk, znam jedynie "Szeptuchę" i kolejne jej części, o których blogosfera książkowa rozpisuje się w wielu superlatywach. Autorka dobrze czuje się w klimacie fantasy, a jej powieści tylko zyskują, jeżeli pozostawiają wiele wyobraźni czytelnika. Dlatego kiedy na rynku pojawiła się "Obsesja", czyli romans autorki z kryminałem, miałam duże wątpliwości, czy to może się udać. Nie było źle, chociaż miałam tej powieści wiele do zarzucenia. I, jak zawsze, są nadzieje na to, że w kolejnej odsłonie serii będzie lepiej. Recenzję "Obsesji" możecie przeczytać >tutaj<. Teraz czas na "Paranoję", czyli drugi tom serii "W lekarskim fartuchu". 

                W tej opowieści powracają do nas bohaterowie znani z części pierwszej, jednak tym razem pierwsze skrzypce gra Marek Zadrożny, lekarz medycyny sądowej, genialny w swoim fachu. Dodatkowo zakochany w motocyklach, pięknych kobietach i w pełni oddany swojej rodzinie, którą aktualnie stanowi jego charyzmatyczna bratanica, Marta. W duecie z nim występuje komisarz Sebastian Pol, trochę bardziej stateczny, choć wciąż nie do końca ułożony komisarz. Gdzieś w tle pojawia się również znana z "Obsesji" Joanna Skoczek, która wciąż stara się ułożyć sobie życie na nowo po niedawnych traumatycznych wydarzeniach i nie wszystko idzie jej tak, jak powinno. Tym bardziej, że przeszłość w osobie byłego męża wciąż nie daje jej spokoju. 

"Całość nieforemnej paczuszki twórca przewiązał czerwoną wstążeczką. Jednak wcale nie to przeraziło Sebastiana. Najbardziej przestraszyło go to, że paczka przeciekała. Przeciekała na czerwono. 

                Sebastian i Marek mają jednak dużo większy problem. Przyszło im zmierzyć się z serią tajemniczych samobójstw w stolicy. Denaci nie mają ze sobą żadnych powiązać, bo co wspólnego mogłaby mieć samotna starsza pani, sławna projektantka mody i bezdomny? Jednak przy każdym z ciał znaleziono fragmenty czerwonej nici, która przywodziła na myśl elementy związane z kabałą. Czy to właśnie łączy ofiary? 

                Krótko i na temat: moim zdaniem Katarzyna Berenika Miszczuk kompletnie nie czuje kryminałów czy thrillerów. Właściwie oprócz bohaterów, którzy w jakiś sposób ratują całość, nie ma tutaj prawie nic interesującego. Marek Zadrożny swoją charyzmą i poczuciem humoru ciągnie całość do przodu. Szczególnie w swoich scenach z Sebastianem, kiedy wyraźnie widać łączącą ich więź i typową, szczerą męską przyjaźń. Autorka także bardzo dobrze przedstawiła pełną niepewności i walczącą z własnymi słabościami Joannę. To zdecydowanie najsilniejsze elementy tej opowieści. Gorzej jest wtedy, kiedy doświadczony komisarz policji dostaje pewne zależności podłożone niemal pod sam nos i uparcie twierdzi, że to nic takiego. W dodatku najbardziej w "Paranoi" kuleje sama intryga, na której opiera się większość fabuły. 

"Oboje zasługiwali na szczęście i on nie może ich do niczego zmuszać. Joasia sama powinna podjąć dobrą dla siebie decyzję. Miał tylko nadzieję, że przy okazji nie złamie Markowi serca."

                A jeżeli chodzi o sam czarny charakter, to chyba jeden z tych najgorzej wykreowanych w historii współczesnego polskiego kryminału: o nijakich motywacjach i o dość ograniczonym umyśle, choć w całej opowieści kreowany jest raczej na sprytnego. Plus finał opowieści, czyli ujawnienie tożsamości mordercy... kompletnie bez emocji, pójście na całkowitą łatwiznę i pozostawienie czytelnika z takim pełnym sceptycyzmu "aha". Nie powiem, jako czytelnik poczułam się w tym momencie zlekceważona, bo zamiast pełnego niedowierzania finału otrzymałam jego żałosną namiastkę, która służyła chyba tylko i wyłącznie temu, żeby w tym momencie skończyć wątek, bo książka zrobiła się przydługa. W "Obsesji" to zostało rozegrane dużo lepiej, dlatego tym bardziej boli, że dobrze zapowiadającą się serię z siłą małej bomby zniszczyła ta sławna "klątwa drugiego tomu". Całość nie wzbudza emocji, czytelnik właściwie na samym początku doskonale wie, kto jest winny i to właśnie jest niestety wyznacznikiem czy intryga ma szansę zadziałać. Z bólem serca to piszę, ale wydaje mi się, że autorka powinna zostać w tym klimacie, w których czuje się najsilniejsza. Bo to zdecydowanie widać. Jeżeli nie chcecie popsuć sobie dobrego wrażenia, jakie mieliście po "Obsesji", nie sięgajcie po "Paranoję". Chyba że jesteście fanami autorki, wtedy przekonajcie się na własne oczy, czy całość przypadnie wam do gustu. Dla mnie - smutna historia zmarnowanego potencjału z całkiem sensownymi bohaterami. Ale oni nie wystarczą, niestety. 

Ocena: 4/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję: 

~Monika Majorke

[Sense of Reading]