Przeczytałam tę książkę jednego dnia, podczas bardzo skąpych
chwil dla siebie i kończąc ją bardzo późnym wieczorem. Tak niesamowicie mnie
wciągnęła, że odłożenie jej choć na chwilę na bok, bardzo mnie bolało. Czyta
się ją niesamowicie szybko, tłumaczenie jest płynne, lekkie, rzuca nas wciąż do
przodu, a cała historia naprawdę intryguje. Bardzo spodobał mi się pomysł na
Akademię, jaki przedstawiła nam autorka. Mordercze treningi, brak chwili na
wytchnienie, krew, pot, łzy i… wymioty oraz omdlenia z wycieńczenia. Nie
zabraknie połamanych kończyn, smrodu, presji, dręczenia i balansowania na
granicy załamania nerwowego. Tak bardzo to uwielbiam. Nie przesadziła nawet na
cal, wręcz pragnęłabym więcej, ciężej, mniej litościwie, chociaż w sumie nie
wiem, czy gdzieś da się jakąś litość odnaleźć ze strony mistrzów.
Nasi bohaterowie już od pierwszych stron nie mają lekko, ani
odrobinę. Poznajemy 15-letnich bliźniaków, Ryiah oraz Alexa, którzy wyruszyli w
długą i trudną drogę do Akademii, aby zostać magami. Niestety, już podczas tej
podróży zostają rozproszeni i napadnięci przez bandytów dla łupów, zaś po
odkryciu płci Ryiah również w innym celu. Czy dziewczyna, mimo braku
umiejętności rzucania zaklęć poradzi sobie z o wiele większym i silniejszym
przeciwnikiem? Sytuacja jest naprawdę rozpaczliwa i nie przybędzie żaden książę
na białym rumaku na ratunek.
Ostatecznie rodzeństwo dość szybko się odnajduje i następnego
dnia wyruszają w dalszą drogę, już bezpieczniejszym, bo głównym traktem.
Akademia robi na nich niesamowite wrażenie, gdyż oboje są zwykłymi
plebejuszami, nienawykłymi do takich zbytków, a na codzień pracowali wraz z rodzicami w rodzinnej
aptece. Niemniej jednak oboje pragnęli od życia czegoś więcej i postanowili
zaryzykować wszystko, aby dostać się do Akademii. Alex marzył o frakcji
Uzdrowicieli, zaś narwana, pełna ognia ruda Ryiah do frakcji Boju.
Akademia dzieliła się na trzy frakcje: Uzdrawiania, Boju oraz
Alchemii. Na każdej jest piekielnie trudno i na każdą wręcz niemożliwe jest się
dostać. Z ponad 120 pierwszorocznych na praktyki dostanie się po roku próbnym
zaledwie piętnaścioro adeptów, po pięciu na jedną frakcję i ma się na to jedną
szansę w życiu. Nie jest lekko i nawet na sekundę wymagania nie zwalniają, albo
nadążasz i robisz błyskawiczne postępy, nie dajesz się złamać i trenujesz
dodatkowo, albo lecisz na zbity pysk. Trzeba niewyobrażalnej siły i hartu
ducha, aby utrzymać się przy powierzchni, a to i tak zdecydowanie za mało.
Należy mieć jeszcze potencjał, wiedzę, inteligencję, umiejętności i magię,
nawet po wyczerpaniu jej rezerw, bo trzeba nauczyć się ją budować. Istne
szaleństwo! A żeby dopełnić obrazu obłędu, prym w Akademii wiodą… arystokraci.
I to wcale nie dzięki przekrętom!
Ryiah zaprzyjaźnia się z miejsca z cudowną dziewczyną, Ellą,
która również chce dostać się do frakcji Boju, mimo, że pochodzi z dworskiej
rodziny. Dziewczyny postanowiły się wzajemnie wspierać w tak niezwykle trudnym
marzeniu i dzięki temu wiele zdołają osiągnąć.
Zajęcia z mistrzami wprowadzają w osłupienie, prócz tak
zwykłych i nudnych wykładów o historii, matematyce, geografii, prawie,
Kodeksach, mają zajęcia, że tak delikatnie to ujmę „fizyczne” oraz… medytację.
Choć pierwsze nudzą, drugie wręcz zabijają z wycieńczenia na dwóch
płaszczyznach – fizycznej oraz magicznej – to trzecie, takie niepozorne, później
nieźle zaskakują.
Nie zabraknie w książce wątku miłosnego, takiego skomplikowanego, wręcz
od nienawiści do… przyjaźni, takiej pokręconej, choć wartościowej. Większe
emocje również gwarantowane, jednakże ani nie wiodą prymu w historii, ani też
łatwe nie będą. Czasem było mi ich odrobinę szkoda, niemniej jednak podobała mi
się postawa Ry, jej zawziętość, upominanie samej siebie i stawianie sobie
ciągle bardzo wysoko poprzeczki.
Generalnie czyta się świetnie, bardzo emocjonująco, na każdym
polu. Jestem ogromnie zaintrygowana systemem nauczania w Akademii, frakcjami,
mistrzami i Trzema Kolorowymi Szatami. Nie mogę wręcz wyczekać kolejnego tomu,
nie jestem w stanie niczego przewidzieć i bardzo mi się to podoba. Zakończenie
tej części jest super, zwyczajnie bardzo mi się podobało. Czytałam ostatnie strony z
takim przejęciem, że aż musiałam sobie zdania poniżej zasłaniać, aby nie
zaspojlerować całej ceremonii. Warto było, dobrze, że kolejny tom za chwilę
będzie dostępny.
Ocena 9/10
Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Uroboros
Ula Wasilewska
0 komentarze:
Prześlij komentarz