"Tupcio Chrupcio: nie dam sobie dokuczać" - Eliza Piotrowska

Tupcio Chrupcio, mała myszka, bohater serii „Tupcio Chrupcio”, w końcu idzie do przedszkola! Hurra! Już się nie może doczekać! Czekają go liczne atrakcje, całe góry zabawek, nowi koledzy, z którymi można pograć w piłkę i pobawić się na podwórku! Och, jak fajnie będzie w przedszkolu! Czy aby jednak na pewno?

Tupcia czeka niemiła niespodzianka: starsi koledzy nie tylko nie chcą się z nim bawić, ale też wyśmiewają go. Nasz bohater nie tylko czuje się mniejszy, ale i gorszy. Nie rozumie, dlaczego koledzy mu dokuczają – zabierają jego rzeczy, przezywają, robią mu niemiłe dowcipy. My za to doskonale rozumiemy – któż z nas nie znał choć jednego takiego gagatka, który terroryzował młodszych kolegów? A co tu mowa, gdy takowi działają w grupie, jak w książce… Nic więc dziwnego, że Tupcio nie tylko nie chciał chodzić do przedszkola, ale i swoje problemy przenosił do domu, gdzie całą złość za zaistniałą sytuację przenosił na siostrzyczkę Mysię oraz jej zabawki, które – logicznie biorąc – nie potrafiły się obronić. Zupełnie jak on w przedszkolu!

Z niecierpliwością oczekujemy momentu, w  którym Tupcio mówi: „dość!”. Jak nietrudno się domyśleć, w końcu dochodzi do konfrontacji. Tupcio nie tylko ratuje z opresji mniejszego od siebie kolegę, ale także dzięki swojej odwadze zyskuje szacunek i uznanie wśród trójki prześladowców, którzy pewnie po tym „małym” nie spodziewali się takiego aktu odwagi. Tupcio jednak zyskuje coś więcej… Zyskuje przyjaciół, z którymi warto spędzać czas.

„Tupcio Chrupcio: nie dam sobie dokuczać”, choć napisana z lekkością, porusza jakże ważny i wszechobecny motyw przemocy wśród uczniów. Mamy sytuacje, w których koledzy zabierają Tupciowi ciastko, drwią z niego, zabierają mu przedmioty osobiste… Książeczka ukazuje mechanizm działania wspomnianej przemocy: agresja rodzi agresję, czego dowodem jest zachowanie Tupcia w domu. 

Jak w każdej bajce z morałem propagującej właściwe zachowania, dobro zostaje jednak nagrodzone, zaś zło ukarane. Trzej chuligani nie tylko dostają za swoje, ale też okazuje się, że wcale nie są najsilniejsi i najpotężniejsi. Tupcio przekonuje się, a my razem z nim, że nie warto przyjaźnić się z takimi jak oni. Wystarczy się rozejrzeć, by dostrzec wkoło siebie inne, bardziej wartościowe osoby godne naszej przyjaźni.

Ta prosta, lecz zarazem dosadnie przedstawiona historia porusza bardzo ważny temat i poprzez lekturę daje dziecku alternatywę: mogę biernie znosić drwiny kolegów, albo przeciwstawić im się. Nasz bohater wybiera drugą opcję, dając wspaniały przykład dzieciom i udowadniając, że jest silny. Książeczka o dzielnym przedszkolaku i jego historia przygotowuje najmłodsze dzieci do życia w społeczeństwie – w końcu one też kiedyś pójdą do przedszkola, do szkoły. Zawsze znajdzie się ktoś, kto im dokuczy bądź sprawi przykrość. Ważne jest, by wiedziały, jak sobie z tą sytuacją poradzić. Myślę, że historia Tupcia jest świetną odpowiedzią na pytanie: co mam teraz zrobić? Dzięki tej historii i jej zakończeniu dziecko nabierze pewności siebie i odwagi. 

Książka wywołuje u dzieci empatię, więc z drugiej strony ta smutna przecież historia może być zbyt ciężka do udźwignięcia dla co wrażliwszych dzieci, które po lekturze mogą kojarzyć przedszkole z miejscem, gdzie czekają je przykrości. Dlatego też ważna jest w tym przypadku rozmowa z dzieckiem.

Co mnie cieszy w książce najbardziej, to dołączone do tekstu pytania do dyskusji z dzieckiem, które nie tylko ćwiczą umiejętność rozumienia, ale także pozwalają lepiej zrozumieć sytuację. Dzięki temu historia o Tupciu jest nie tylko ciekawą historyjką do przeczytania, ale przede wszystkim punktem wyjścia do rozmowy na ważny temat i lekcją życia, tak potrzebną dla wkraczających w wielki świat przedszkolaków. Gdy dodać do tego atrakcyjny, duży format książki i kolorowe ilustracje, na których wciąż coś się dzieje, całość jest godna polecenia.

Ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania dziękuję Wilga

Izabela Jurkiewicz