W końcu obejrzałam jakiś fajny, całkiem rodzinny film. Co
prawda mój facet zasnął z najmłodszą latoroślą podczas domowego seansu, lecz ja
z 9-letnim synem bawiłam się przednie. Historia wciągnęła nas już od pierwszych
kadrów, można było się bać, śmiać i podziwiać otoczenie. Nie ukrywam, że jestem
fanką fantastyki, wszelkich objawów magii i tutaj dostaniemy jej na bogato.
Dodatkowo, decydującym argumentem po sięgnięcie po „Zegar Czarnoksiężnika” była
cudowna Cate Blanchett, którą ubóstwiam wręcz za role przepięknej Galadrieli we
„Władcy Pierścieni”. Ma zjawiskową urodę, wręcz niepowtarzalną, a jej gra
aktorska jest na wysokim poziomie, taka aktorka z klasą. Nie umknął też mej
uwadze ekscentryczny i bardzo charyzmatyczny Jack Black. Właściwie po ujrzeniu
tego głównego duetu byłam lekko skonsternowana i zaintrygowana, co też z tego
mogło urosnąć. A Wy jesteście ciekawi?
Historia opowiada o nastolatku Lewisie, który stracił swoich
rodziców i trafia pod opiekę wujka Jonathana. Jak się okaże, wujek nie jest
zwyczajnym człowiekiem, a jego posiadłość, tak, zdecydowanie posiadłość
zdumiewa już od pierwszych chwil, a im dalej, tym dziwniej i… magiczniej. Czary
szybko wychodzą na pierwszy plan i chłopak niemal od razu wsiąka w ten
zwariowany świat. Cudowna przyjaciółka Jonathana, Florence pomaga chłopcowi w
nauce czarów, a Lewis musi się dodatkowo mierzyć z nieprzychylnym szkolnym
życiem. Co zdaje się dobrze układać, niekoniecznie ma korzystny finał, a
wartościowego przyjaciela znajdujemy czasem w zupełnie niespodziewanym miejscu.
Wszystko mogłoby się jakoś ułożyć, lecz czegoś Jonathan nie chce zdradzić,
jakiejś mrocznej tajemnicy, która ukrywa wraz z Florence. Czy ma to związek z
tykaniem zegara w nocy? Skąd dochodzi ten dźwięk? Wygląda na to, że nikt tego
nie wie, a ów zegar odmierza czas do światowej zagłady. Czy jeden
czarnoksiężnik, sierota i załamana czarodziejka będą w stanie stawić czoła
śmiertelnemu niebezpieczeństwu?
Wydanie te posiada książeczkę, w której dowiemy się jak
zrodził się pomysł na nakręcenie tego filmu, jak dobierano obsadę aktorską i
trochę ciekawostek. Czytałam z przyjemnością, uwielbiam takie dodatki, nie są
przesadzone, ani przegadane, a dają ciekawy pogląd na cały proces twórczy.
Mam jeden ogromny jak dla mnie zarzut. Film nie posiada
wersji z napisami, a tylko takie lubię oglądać, gdyby jeszcze był dobry,
wyraźny lektor, to by uszło, ale dostajemy dubbing. Często niewyraźny, dla mnie
niepasujący momentami do sytuacji, nie lubię niestety, a efekty w stosunku do
dubbingu są niedorzecznie wręcz głośne. Ot, taki minus dla niesłyszących i dla
miłośników filmów w oryginale.
Całość prezentuje się naprawdę nieźle, dostajemy ciekawą
historię, wesołą, ekscentryczną, ale też pełną smutku, ukrytego bólu, jaki
noszą wszyscy bohaterowie w swych sercach. Pięknie jest ukazane, jak wszyscy
siebie potrzebują i nawzajem leczą, zaś pełna przyjaźni, ciepła i
nietuzinkowych docinek relacja między czarnoksiężnikiem Johnattanem, a Florence
wprost chwyta za serce. Zrozumienie miedzy nimi panujące, całkowita akceptacja
i dużo miłości, choć nie tej romantycznej, daje zupełnie inny obraz „związku”.
Akcja pruje do przodu, cały czas coś przykuwa naszą uwagę,
będziemy się bać, ale w ten bardziej dziecięcy sposób, nie jest to w żadnej
mierze horror, czy thriller. Świetny film do obejrzenia z dziećmi, ale nie najmłodszymi (!), podczas
którego dziecko może się bać, ale w ten taki pożądany sposób, przy okazji mogą wtulić
się w rodzica, lub choćby złapać za rękę. Seans może być emocjonujący, my na
zmianę śmialiśmy się, wzruszaliśmy i trochę baliśmy. No dobrze, wzruszałam się
najbardziej ja, ale każdy rodzic wymięknie w jednej scenie z Florence, te uczucia
są druzgoczące. Zachęcam do obejrzenia, nie zmarnujecie wieczoru, szczególnie
jeśli lubicie takie klimaty i nie oczekujecie światowej sławy efektów
specjalnych, choć te w filmie wcale nie są przeciętne, są naprawdę dobre i
tworzą świetny klimat.
Ocena 7/10
Za możliwość obejrzenia dziękuję Monolith Films
Ula Wasilewska
0 komentarze:
Prześlij komentarz