"Nasze dusze nocą" - Kent Haruf

Czy wiesz, że na szczęście nigdy nie jest za późno?

„Nasze dusze nocą” wielokrotnie nagradzanego amerykańskiego pisarza Kenta Harufa w piękny i harmonijny sposób uświadamiają czytelnikowi rzecz prostą, o której dość często zapominamy. Na szczęście nigdy nie jest za późno i nikt nie ma prawa decydować, kiedy nasze życie powinno być szczęśliwe.

Addie i Louis to samotni i owdowiali siedemdziesięciolatkowie. Mieszkają obok siebie w niewielkim miasteczku i właściwie za wiele o sobie nie wiedzą. Ona ma syna i wnuka, on ma córkę. Ona ma dom i w nim puste łóżko, w którym co noc kładzie się sama. Ona nie chce, by tak było, przecież noce są najgorsze. Szukając bliskości, pewnego razu postanawia spędzać je wspólnie. Czy oznacza to zaraz romans i seks? Jak to bywa w małych miasteczkach, wieść o spędzanych wspólnych nocach rozniesie się bardzo szybko. Jak zareagują najbliżsi Addie i Louisa?

„Co? Co masz na myśli?
Mam na myśli to, że oboje jesteśmy sami. Zbyt długo żyliśmy w pojedynkę. Cale lata. Czuję się samotna.
Pomyślałam, że może ty też. Zastanawiam się, czy zgodziłbyś się u mnie nocować. I ze mną rozmawiać.
Patrzył uważnie, obserwował ją, zaciekawiony, ostrożny.
Nic nie odpowiadasz. Czyżby odjęło Ci mowę?, spytała.
Na to wygląda.
Nie chodzi mi o seks.
Właśnie się zastanawiałem.Nie, nie o seks.”

„Nasze dusze nocą” to piękna opowieść o poszukiwaniu bliskości i walce z samotnością. Osamotnienie dokucza głównym bohaterom – Addie oraz Louisowi. Najgorsze są zawsze noce, brak bliskiej osoby na drugiej stronie łóżka, zimne miejsce. Gdy kobieta zaproponuje mężczyźnie, by spędzał z nią noce, nie będzie jej chodzić o seks i romans. Oczekiwać będzie jedynie rozmowy oraz obecności. Z każdą wspólnie spędzoną nocą poznawać będziemy bohaterów lepiej, oni sami powoli i delikatnie odkrywać będą przed sobą swoje tajemnice. Każde z nich ma już bagaż doświadczeń, w ich życiu nie zabrakło także błędów. Nie próbują jednak o nich zapomnieć i się wybielać, lecz pokazują jak iść dalej i żyć jak najlepiej.

Głównymi bohaterami są oczywiście Addie i Louis, ale oprócz nich bohaterami drugoplanowymi będą wnuk i syn kobiety, a także mieszkańcy miasteczka. Na przykładzie 7-letniego dziecka będziemy mogli zaobserwować, że samotność nie dotyczy także osób starszych, ale może przytrafić się w każdym wieku. Jak poradzić sobie z tym u dziecka, zwłaszcza że ojciec i matka rozstają się, a ono trafia pod opiekę do babci? Żyjący zaś mieszkańcy są tak bardzo stereotypowi i zaściankowi, że to aż boli. Od razu rodzą się plotki o nocowaniu i nie jest to rozumiane. Plotki docierają do syna Addie, który zabrania spotykać się jej z Louisem. Czy ma do tego prawo, przecież kobieta jest od dawna dorosła i nie obchodzi ją co inni sobie o niej pomyślą. Czy Addie i Louis będą mogli razem i szczęśliwie żyć?

Biorąc książkę do ręki, nie spodziewałam się, że na tych 176-stronach czekały na mnie będą przepiękne i prawdziwe emocje. Lektura była ogromną przyjemnością i nie jeden raz sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać nad kwestią szczęścia w życiu i kiedy tak naprawdę jest czas, by czuć się szczęśliwym. Dlaczego szczęśliwe życie tak bardzo boli inne, obce osoby oraz sprawia, że nasi najbliżsi poczuwają się do tego, by dyktować nam, jak mamy żyć?

Polskie wydanie ukazało się nakładem Wydawnictwa Literackiego 30 stycznia 2019 roku. Książka wydana w 2015 roku pod tytułem „Our Souls at Night” została zekranizowana i trafiła na platformę Netflix. W rolach Addie i Louisa zobaczymy Jane Fondę oraz Roberta Redforda. Smutne jest tylko to, że pisarz zmarł tuż po napisaniu powieści i nie doczekał wydania książki ani jej ekranizacji. Ta niewielka objętościowa książeczka poruszy najtwardsze serce, a po skończonej już lekturze zmusi do przemyśleń na temat samotności, starości i po prostu szczęścia.

Ocena 9/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu

dorotbook