„O Wilku, który podróżował po świecie” – Orianne Lallemand, Eleonore Thuillier

[źródło]

           „O Wilku, który podróżował po świecie” to kolejne opowiadanie z cyklu o uroczym i pokojowo nastawionym do świata Wilku. Tym razem Wilk, podobnie jak my, tkwi w swoim domu, wśród najzimniejszej porze roku. Ten stan nie bardzo mu odpowiada i opatulony szalem po uszy zaczyna się nudzić i marzyć. Marzenia prowadzą Wilka do decyzji, która zaważy o jego przyszłości. Nasz protagonista postanawia wybrać się w podróż dookoła świata. Kto o tym nie marzył? Czy uda mu się objechać cały świat? Gdzie się uda? Całą trasę możecie prześledzić już na rewersie przedniej obwoluty i na pierwszej stronie książki. Prezentują one mapę świata, na której są zaznaczone kontynenty, trasa, którą pokonał główny bohater i kilka charakterystycznych detali, które symbolizują dany kraj. Jeśli młody czytelnik nie zna nazw kontynentów jest to dobra okazja, aby mógł się z nimi zapoznać 

                Wchodząc w szczegóły Wilk rozpoczyna swoją przygodę od Paryża. Już pierwszy opis miejsca, w którym się znalazł i doświadczeń, które nabył sugeruje, że opowiadanie będzie odbiegało treścią od tego co możemy przeczytać w przewodnikach. Przyjazd do określonego miejsca wiąże się z nietypowym spojrzeniem na pewien znany element architektury, zwyczajowy czy kulinarny. Oczywiście autorki żonglują różnymi stereotypami, a więc bazą jest coś co każdy dorosły kojarzy, ale autorki starały się im dać jakiś oryginalny element lub nieoczywisty kontekst. Np. Wilk po przybyciu do wspomnianej stolicy Francji, za namową gołębia wspina się na sam czubek wieży Eiffela, gdzie podziwia… tego Wam nie zdradzę.

                Przygody głównego bohatera są bardzo zróżnicowane, gdyż Wilkowi nie przytrafiają się tylko miłe niespodzianki. Czasem jest strasznie, czasem sentymentalnie, innym razem protagonista książeczki zmaga się z uczuciem rozczarowania. Bez wątpienia takie ujęcie podróżowania jest bardziej zbliżone do tego czego możemy się spodziewać w rzeczywistości. Warto zaznaczyć, iż mimo, że Wilk podróżuje samotnie to poznaje on nowe postaci. Niektóre z tych znajomości są dość brzemienne w skutkach – mam tu na myśli zakochaną pannę Yetti. Osobiście wątek ten mi się nie podoba, gdyż pokazuje zakochaną osobę jako ogłupiałą jednostkę stalkującą głównego bohatera. Na swój sposób może to będzie zabawne dla niektórych, ale mnie się robiło żal tej „dziewczyny”.

                Podobnie jak inne opowiadania z tej serii, nie jest ono długie, zawiera mnóstwo, kolorowych ilustracji, które uprzyjemnią Wam lekturę. Warto skupić się na wyszukiwaniu detali (np. wspomnianej już panny Yetti). Na ostatniej ilustracji przedstawiającej spotkanie Wilka z przyjaciółmi można z dzieckiem pobawić się w skojarzenie przedmiotu, który trzyma któraś z postaci z jakimś konkretnym miejscem. Dzięki temu sprawdzimy czy nasz młody czytelnik uważnie słucha, co jest istotną umiejętnością w życiu codziennym, jak i przedszkolnym/szkolnym.

                Jak prezentuje się „O Wilku, który podróżował po świecie” na tle innych opowiadań z tego cyklu? Przyznaje, że mimo interesującej tematyki nie jest to moja ulubiona część. Możliwe, że liczyłam na mniej sztampowe miejsca, choć z drugiej strony to książka dla dzieci, a tak młode osoby dopiero zdobywają nowe doświadczenia podróżnicze i dla nich informacja o pływaniu gondolą po mieście może być czymś zaskakującym. Nie podobał mi się również wspomniany przeze mnie wątek panny Yetti, choć z drugiej strony wyjaśnia on kwestię pojawienia się tej postaci w innych tomach serii. Natomiast jak zwykle podobał mi się główny bohater i to, że autorki próbowały ukazać charakterystyczne miejsce w jakimś nietypowym scenariuszu.

Ocena

8/10

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Adamada.

Magda Pchła