Uwielbiam literaturę dziecięcą. Od kiedy w moim życiu pojawiły
się dzieci, to z ogromnym zamiłowaniem czytam im codziennie o każdej porze.
Moja córeczka ma obecnie 15 miesięcy i kilka ulubionych pozycji, które pokochała
z marszu, do niektórych wraz z upływem czasu się przekonała i chętnie po nie
sięga, inne z uporem odrzuca, a niektórym zaczyna stopniowo okazywać większe
zainteresowanie. Mym zdaniem fajnie obrazuje to, jak nasz gust się zmienia,
oraz jak do niektórych rzeczy zwyczajnie trzeba dojrzeć, aby zwrócić na nie
uwagę.
Kiedy Lilia skończyła rok, w naszym domu zawitał słynny Pucio i niestety
nawet odrobinę nie wzbudził w niej entuzjazmu. Jako, że książek u nas dostatek,
a i biblioteka miejska bogata, to zdecydowanie nie zmuszałam dziecka do
czytania Pucia, aczkolwiek zawsze go proponowałam. Upłynęło kilka miesięcy i teraz
chętnie słucha o sympatycznym chłopczyku i jego rodzinie, choć wciąż nie jest
to najukochańsza pozycja czytelnicza wałkowana od deski do deski.
Dzisiaj chcę Wam zaprezentować nowość z serii o Puciu, pod
tytułem „Pucio. Zabawy gestem i dźwiękiem”. Zdecydowanie jest to fantastyczna,
pierwsza mini-książeczka do małych rączek, która wspomaga rozwój mowy u
najmłodszych. Jej głównym założeniem jest wspólna zabawa tytułowym gestem oraz
dźwiękiem. Wraz z dzieckiem zasiadamy do książeczki i staramy się zachęcić je
do pokazywania oraz powtarzania po nas prostych sylab, samogłosek i wyrażeń
dźwiękonaśladowczych. Mając na uwadze, że dziecko jest małe i nie potrafi
jeszcze mówić, być może jeszcze nawet z nami nie współpracuje na tyle, aby chętnie
po powtarzać i zwyczajnie nie potrafi sunąć paluszkiem po śladach, to naszą
rolą jest mu zdecydowanie i przyjaźnie pomagać, aby czytanie stało się wesołą
zabawą. Naprawdę warto modulować głos, wtłaczać w niego radosne tony,
uśmiechać się i… nie zawsze sztywno trzymać się wytycznych.
Bezsprzecznie jest to jedna z moich ulubionych pozycji dla
najmłodszych, a przy okazji rzeczywiście spodobała się mojej córce. Nie znajdziemy
tu jednak żadnej historyjki, chyba, że sami zechcemy jakąś ułożyć. Ta
książeczka to zbiór podstawowych ćwiczeń, które uczą prostych z perspektywy
osoby dorosłej rzeczy, a jednak trudnych dla malucha, choć wciąż możliwych. U
nas naturalnie Lilia sporo rzeczy już rozumie i sama stosuje w życiu codziennym,
aczkolwiek nie wszystko mówi w głos, więc taka książeczka to dodatkowa
stymulacja. Podoba mi się cały zamysł i prostota wykonania.
W czarnych okienkach w którymś z rogów zawsze są podane małe instrukcje, co mamy teraz zrobić. Zapukać do drzwi, bić brawo, uderzać w garnek,
sunąć palcem po śladzie samolotu, robić „a kuku!”, czy dotykać śladów stóp
Pucia, ale przy każdej z tych czynności zalecane jest powtarzanie, np.: PUK PUK,
BRAWO BRAWO, BAM BAM, UUUUU, A KUKU!, TUP TUP TUP. Trudniejszą częścią jest
chyba powtarzanie samogłosek uwięzionych w bańkach mydlanych, jak i sylab
zawartych w balonikach, choć nie twierdzę, że dla maluszka pozostałe wyrażenia
są bajecznie łatwe.
W środku znajdziemy aż 14 różnych poleceń zawartych na
dwóch sąsiadujących ze sobą stronach. Sprawia to, że forma zabawy jest
odpowiednio wyważona i wygodna w użytkowaniu. Tekst czytelny, a
charakterystyczne, pełne ciepła ilustracje Joanny Kłos nie są przeładowane
szczegółami i pozwalają odpowiednio skupić się na zawartości. Format książeczki
jest malutki, w sam raz do trzymania przez małe dziecko. Kartonowe strony,
zaokrąglone rogi, doskonały druk, a to wszystko przy zachowaniu istotnej
lekkości. Same plusy, ja jestem ogromnie zadowolona i codziennie bawię się z
córką za pomocą tej pozycji.
Ocena 10/10
Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia
Ula Wasilewska
0 komentarze:
Prześlij komentarz