Mój poczet polskich księżniczek fantasy cz. 2, czyli "Bitwa o nonsens"

18 marca roku pańskiego 2019 pisałam Wam o moim poczcie polskich księżniczek fantasy ( jeśli nie  czytaliście to tutaj znajdziecie link ). Obiecałam, że jeśli odkryję kogoś nowego, to nie omieszkam się tym z Wami podzielić. Staram się słowa dotrzymywać ( szczególnie tego spisanego), chociaż przyznam, że różnie mi to wychodzi. Jednak tym razem z wielką przyjemnością podzielę się z Wami moim nowym, bardzo obiecującym odkryciem.

Ostatnio trafiła na ciekawy debiut.  Na polskim rynku wydawniczym nakładem Wydawnictwa AlterNatywne debiutowała Agata Wilk. Do sklepow trafiła książka jej autorstwa pod tytułem Wędrówka, będąca pierwszym tomem Bitwy o Nonsens.

Historia nastolatki, która w naszym świecie, nie potrafi odnaleźć swojego miejsca. Jest odludkiem, jest dziwolągiem, jest odmieńcem dla swoich rówieśników. Pewnego dnia za sprawą swojego notesu do rysunków przywołuje demona z innego świata. Demona, który zabiera ją do tajemniczej krainy Enu Monde.  W trakcie wielu wędrówek, Charlene poznaje nie tylko nowe krainy, zamieszkujące je istoty, ich zwyczaje i codzienność, ale także odkrywa własną tożsamość. Odkrywa tajemnice, które na Ziemi nigdy nie poznałaby, nie odkryła.  Odkrywa także czym jest miłość, poznając jej przeróżne smaki od gorzkiego rozczarowania po słodycz nadziei i wiary w przyszłość.

Przyznam, że kiedy zobaczyłam książkę, to trochę przeraziłam się, ponad sześćset stron tekstu. No, ale to jest moja ukochana fantastyka i cieszę się, że nie skapitulowałam.

Agata ma bardzo lekkie pióro i bardzo przystępny styl. Dzięki temu akcja, która obfituje w przeróżne zwroty, niespodzianki i zawijasy, wbrew temu, nie jest zagmatwana. Nie można się w niej pogubić. Jest to o tyle istotne, że mnogość ras, bardziej i mniej rozumnych istot, pojawiających się na drodze bohaterki jest przeogromna ( za co ja jestem bardzo wdzięczna, bo uwielbiam takie mieszanki  postaci z różnych kultur i mitologii oraz ich mieszańców).  Każdy ma swoje zadanie w krainie (czarów) i toczy swoją walkę.

„Oprócz nachalnej samotności, którą już uważam za najcenniejszą towarzyszkę, mam gruby, stary notatnik. Zżółknięte kartki zamyka w sobie czarna jak smoła okładka. Kiedyś podobno ten zeszyt należał do mojego taty. Dziadek dał mi go, gdy miałam osiem lat. (…) To moje pocieszenie. Mój przyjaciel. Mogę tam pisać i rysować, co tylko dusza zapragnie. Jednak mój Dziadek zakazał mi jednej rzeczy. Mianowicie – nie mogę zapragnąć, aby kiedykolwiek coś, co znajduje się w moim notesie, stało się rzeczywistością.”

Cała fabuła oparta została na koncepcji „drogi”. Charlene ciągle jest w podróży, wciąż podejmuje nowe wyzwania wymagające przemieszczania się przez nią wzdłuż i wszerz mojego kraju.  Jest to o tyle trafiony zabieg, że razem z bohaterką czytelnik poznaje nową, wykreowaną od samych podstaw krainę Enu Monde. Obok różnorodności zamieszkujących ją istot, poznajemy ich miejsce w społeczności, którą tworzą, zawarte między nimi sojusze. Poznajemy historię ziem. Poznajemy florę i faunę wraz z procesami zachodzącymi w przyrodzie.

Niestety, nie mogę napisać, ze uwielbiam Charlene. Pomimo, że jej przygody śledziłam z ogromną ciekawością, to sama bohaterka nie zrobiła na mnie wrażenia. Wydawała mi się być mało wiarygodna, zbyt papierowa. Przecież każdy, kto zostanie nagle wyrwany ze swojego środowiska, pozbawiony bliskim, odczuwa zagubienie, strach, obawę, zaczyna tęsknić za kimś bądź za czymś, a takich uczuć nie poczułam u dziewczyny. Mam jednak nadzieję, że w kolejnych tomach to ulegnie zmianie, gdyż pod koniec tej części dawało odczuć się już rozterki młodej Kapłanki, a także poczuć miłość, która trawiła jej serce oraz odczuć strach przed utratą ukochanej istoty.

Ja zdecydowanie będę wyglądać kolejnej książki Agaty Wilk, szczególnie kontynuacji Bitwy o nonsens, wierząc, że po pierwsze „klątwa drugiego tomu” nie dopadnie tego cyklu, a po drugie kolejne książki będą coraz lepsze.

Sylwia Szczepańska